Είσαι το πρόσωπο που θα ήθελα να έχω,
μα φοράω αναγκαστικά μάσκα.
Εκείνο το βράδυ τελικά σε αποχαιρέτησα
έκανε πραγματικό κρύο
το βάδισμα μου αργό
αρνιόταν να δεχτεί την φυγή σου
Προσποιούμουν πως χαιρόμουν για την καινούργια σου αρχή
ήθελα να σου δώσω δύναμη,
εγώ όμως από ποιον θα αντλούσα;
Σε αγκάλιασα σφιχτά,
σε φίλησα τόσο βιαστικά, όσο σε γνώρισα
σου χαμογέλασα για να μου χαμογελάσεις
αυτή την εικόνα σου είχα ανάγκη.
Μακάρι όλα αυτά να είχαν κρατήσει πιο πολύ
Μακάρι να σε έκανα να γελάς πιο συχνά
Μακάρι να είχαμε μάθει να λέμε σ’ αγαπώ,
μα βρίσκαμε πάντα στον δρόμο τον φόβο της πληγής
Ύστερα έστριψα στο στενό
προχωρούσα με το κεφάλι γυρισμένο να σε κοιτώ
δεν γύρισες ποτέ
η ελπίδα του γυρισμού με πρόδωσε.
Τα χιλιόμετρα 3.184
εγώ νομίζω πως βλέπω το πρόσωπο σου παντού,
εσύ εμφανίζεσαι μόνο στις βιντεοκλήσεις
προσπαθώντας να με πείσεις πως είσαι καλά.
Έπειτα έβαλα τα κλάματα στη μέση του δρόμου
απορώντας πώς κατάφερες να σε αγαπήσω τόσο…
Με είχε κατακτήσει το αίσθημα του κενού
και μια δυσκολία στην αναπνοή.
Έκανες εκείνες τις πονεμένες τελευταίες μέρες
απροσδόκητα νοσταλγικές,
οτιδήποτε σε συνοδεύει
φαντάζει πρωτόγνωρο στα πρησμένα μου μάτια
Θα ήθελα να γυρνούσες το πρόσωπο σου εκείνο το βράδυ
Θα ήθελα να γυρνούσες.
Για μια φίλη κοντινή και μακρινή.
ℳoschaz
Artwork credits: krsro
topicap.wordpress.com 