Με ρώτησες τι κατάφερες.
Ορίστε λοιπόν.
Κατάφερες να νιώθω αήττητη.
Κοιτάζω το πρόσωπό σου.
Ερωτευμένη.
Ίσως.
«Εδώ κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει, επιτέλους»
Έπειτα σκοτάδια.
Βρισκόμαστε στο δωμάτιό σου.
Ξημερώνει.
Βλέπω το πρόσωπό σου στο μαξιλάρι.
Εκείνο το πρωί ξύπνησε η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου.
Γιατί ήσουν εκεί.
Και το καλύτερο ήταν η ψευδαίσθηση στην οποία ζούσα
ότι κάποτε θα το μοιραζόμασταν
αυτό το ουτοπικό συναίσθημα.
Όταν κλαίμε, το μυαλό μας τραγουδάει.
Γι’ αυτό σου έχω γράψει τα πιο όμορφα λόγια που έχω γράψει σε άνθρωπο.
Το πρόσωπό μου έχει καλυφθεί από το μαξιλάρι
για να μου κρυφτεί.
Με ρώτησες να σου πω τι κατάφερες
Ορίστε λοιπόν…
ΥΓ: Τώρα πια δεν βλέπω το πρόσωπό σου.
Ṃαίρη ₮ζέιν
Artwork by: Μαρία Καρατζά
topicap.wordpress.com 