Κι ας πούμε πως γράφω. Γράφω ποιήματα, διηγήματα, άρθρα και ένα σωρό πράγματα. Πράγματα που υπάρχουν μέσα μου και μόνα τους ζητούν να βγουν. Τετράδια ολόκληρα γεμίζω. Τι θα γίνουν όμως όλα αυτά;
Ίσως μείνουνε για πάντα σε κίτρινες σελίδες τετραδίων. Να ξέρω την ύπαρξή τους μόνο εγώ και λίγοι φίλοι. Να θεωρώ πάντα την αξία τους μικρή. Να είναι για πάντα σκόρπιες λέξεις σε χαρτί. Χωρίς νόημα. Χωρίς αξία.
Ίσως κάποτε βγουν προς τα έξω. Ίσως διαβαστούν από πέντε ανθρώπους παραπάνω. Ίσως κάποιος θα αξιολογήσει λίγο καλύτερα από ότι τα αξιολογώ εγώ. Κάποια στιγμή, ενδεχομένως, πιάσουν τόπο τα λόγια φίλων που με ενθαρρύνουν να συνεχίσω να γράφω.
Όμως ποιος ξέρει; Ίσως και αυτά έχουν την ίδια κατάληξη με άλλα προηγούμενα που εγώ η ίδια κατέστρεψα. Στα χέρια μου πια υπάρχουν πράγματα μόνο από τον τελευταίο χρόνο. Και κάποια σκόρπια της εφηβείας μου, αυτά κανείς δεν ξέρει πώς σώθηκαν. Πώς δεν κάηκαν μαζί με τα υπόλοιπα…
Πλέον προσπαθώ να μην τα καταστρέφω. Ακόμα και αν αύριο δεν μου αρέσει αυτό που έγραψα, όταν γράφτηκε κάτι εξέφραζε. Κάτι υπήρχε μέσα μου και φώναζε να βγει. Γιατί γράφουμε; Προσωπικά δεν έγραψα ποτέ τίποτα με σκοπό να το προβάλλω. Πιστεύω πως ό,τι γράφεται με μόνο στόχο να προβληθεί, έχει -εξαρχής- αποτύχει.
Ένα ακόμα τετράδιο γέμισε. Δεν έχει άλλες σελίδες με φιλοξενήσει όσο γράφω. Οι κουρασμένες σελίδες του δεν έχουν αντοχή. Δεν μπορούν πια να τραυματίζονται από λέξεις. Τώρα τι γίνεται; Ένα ακόμα τετράδιο θα περιμένει να γεμίσει με σκόρπια πράγματα; Ένα ακόμα στυλό θα χαράζει επίμονα τις σελίδες του κάθε βράδυ; Κι άλλες σελίδες θα ποτίσουν με δάκρυα; Ποιος ξέρει.
Ḱοκκινόμαλλο Ṱέρας
Photography credits: Λούνα
topicap.wordpress.com 