«Η ζωή μοιάζει αρκετά στη τζαζ, όσο πιο πολύ αυτοσχεδιάζεις, τόσο καλύτερος γίνεσαι», είχε πει κάποτε ο George Gershwin και είχε απόλυτο δίκαιο. Στη ζωή μπορεί πολλές φορές να χρειαστεί να πράξεις αυθόρμητα και να αυτοσχεδιάσεις, στη τζαζ μουσική, όμως, χρειάζεται πάντα.
Δεν θέλω να παρουσιαστώ ως ειδήμων όσον αφορά αυτό το είδος μουσικής, καθώς θα γίνει ολοφάνερο ότι δεν είμαι. Είναι όμως μια μουσική που την εκτιμώ και την αγαπώ και θα ήθελα το σημερινό κείμενο να το αφιερώσω σε αυτήν, στη τζαζ.
Ιστορική αναδρομή
Όλα ξεκίνησαν λοιπόν στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης τη δεκαετία του 1880. Από τη μία οι Κρεολοί, μία φυλή γαλλόφωνων και ισπανόφωνων μαύρων, οι οποίοι ζούσαν στην Λουιζιάνα και ήταν περήφανοι για τις γνώσεις τους περί μουσικής. Διαφοροποιήθηκαν από τον υπόλοιπο μαύρο πληθυσμό, ο οποίος τότε ήταν σε μεγάλο βαθμό στοχοποιημένος, και ανέβηκαν κοινωνική τάξη. Έτσι και η μουσική τους παιζόταν κατά κανόνα στην Όπερα και σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Από την άλλη, οι φτωχοί και αμόρφωτοι Αφροαμερικάνοι που ζούσαν στα δυτικά της πόλης. Η μουσική τους συνδύαζε τους πολύπλοκους ρυθμούς με τις απλές μελωδίες και τα διάφορα φωνητικά. Τα τραγούδια τους ήταν κατά κύριο λόγο πνευματικά και τους βοηθούσαν να ξεκουράζονται στην εργασία. Αυτοί οι δυο λοιπόν εξαιτίας μιας τυχαίας συγκυρίας βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στην ίδια πλευρά της πόλης, με μόνο τρόπο απεγκλωβισμού, τη μουσική. Οι Κρεολοί προσέθεσαν τις γνώσεις και την εμπειρία και οι Αφροαμερικάνοι τους ιδιαίτερους ρυθμούς και την πνευματικότητα και τσουπ κάπως έτσι μαγικά οι δρόμοι της Νέας Ορλεάνης πλημμύρησαν με τζαζ ακούσματα. Με τον καιρό η μουσική σκορπίστηκε στον Βορρά και στη Δύση, μέσω των μεταναστών και της δισκογραφίας. Τη δεκαετία του 1920, η τζαζ έπαψε να είναι μουσική αποκλειστικά για μαύρους. Υιοθετήθηκε από τους λευκούς και επέδρασσε καθοριστικά στη μουσική τους. Μέχρι τη δεκαετία του ΄40 είχε αναπτυχθεί πλέον σε διάφορες μορφές.
Τα διαχρονικότερα κομμάτια:
Τροφή για σκέψη…
«Πιστεύω ότι η τζαζ είναι η πιο όμορφη και δημοκρατική μουσική. Ενθαρρύνει μουσικούς με πολύ δυνατά και πολλές φορές πολύ διαφορετικά στοιχεία, να δουλέψουν σαν ομάδα αλλά ταυτόχρονα να δίνουν ο ένας στον άλλον τον χώρο να ξεχωρίσουν ως ατομικότητα. Είναι μια πολύ σημαντική μορφή τέχνης και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως μοντέλο ώστε να συνεργάζονται οι διαφορετικές κουλτούρες»
-Marcus Miller
Μαρίζα
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 