Είναι κοινώς γνωστό πως ο νεανικός πληθυσμός κάθε χώρας είναι η κινητήρια και καταστροφική δύναμη της, καθώς μπορεί να την βοηθήσει να ξεπεράσει πολλά προβλήματα συνάμα όμως της δημιουργεί αλλά τόσα. Γιατί άραγε είναι τόσο παρεξηγημένοι οι νέοι; Και -φυσικά- γιατί άραγε είναι τόσο παρεξηγημένοι και οι μεγαλύτεροι; Καμία διάκριση δεν χωρά εδώ. Τα δύο στρατόπεδα πολεμούν εδώ και χρόνια. Αναπάντητη απορία μου όμως είναι γιατί πρέπει εξαρχής να υπάρχουν στρατόπεδα;
Θα καταπιαστώ με τους νέους, μιας και δεν θεωρώ πως μπορώ να μιλήσω εξολοκλήρου για τους μεγαλύτερους. Αρχικά, οι νέοι από την φύση της νεανικής τους ηλικίας είναι προορισμένοι να επαναστατούν και να αντιτίθενται στο κατεστημένο. Δεν κατέχουν επαρκείς εμπειρίες, δεν έχουν διαμορφώσει πλήρως την προσωπικότητά τους και κάθε φορά που κάποιος τους αμφισβητεί κτυπά την αχίλλειο πτέρνα τους. Είναι σαν να τους αφαιρεί το δικαίωμα της γνώμης, της διαφορετικότητας, μόνο και μόνο επειδή είναι «μικροί». Αυτοί οι «μικροί» όμως αναζητούν ακόμη, είναι εξερευνητές της ζωής και πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία να αναρωτηθούν, να αποδοκιμάσουν και να μην αποδεχθούν οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με τα δικά τους δεδομένα. Αυτό γιατί πολύ απλά, μιλάμε για την δική τους ζωή! Είναι ελεύθεροι να κάνουν και να αποφασίσουν ό,τι αυτοί επιθυμούν, αρκεί να μην βλάπτουν τους γύρω τους.
Στη συνέχεια, δεν θα μπορούσε κανείς να αντικρούσει την εδραιωμένη πλέον τραγική αλήθεια, της έλλειψης ηθικών και πνευματικών αξιών. Θα ήταν λάθος να πούμε πως δεν υπάρχουν προβαλλόμενα πρότυπα για τους σημερινούς νέους, αρκεί να σημειωθεί κάτι πολύ σημαντικό. Τα πρότυπα ναι, υπάρχουν, πού είναι βασισμένα όμως και σε τι προτρέπουν τους νέους; Όταν τα πρότυπα είναι θεμελιωμένα πάνω στον υλιστικό και καταναλωτικό τρόπο ζωής, που είναι απαλλαγμένος από κάθε είδους ανθρωπιάς, τα οποία προβάλλουν ανελλιπώς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, καθώς στοχεύουν στην δημιουργία καταναλωτικών «ναρκομανών» οι οποίοι λυσσασμένοι αποζητούν την «υλική δόση» τους, θεωρώ πως δεν θα έπρεπε να ζητείται από τους νέους κάτι καλύτερο από ό,τι αντιπροσωπεύουν σήμερα. Μπορεί να μην είναι το τέλειο, είναι όμως αυτό που φρόντισαν κάποιοι να δημιουργήσουν – ή μάλλον να καταστρέψουν. Ακόμη, οι νέοι απογοητευμένοι από τους μεγαλύτερους τους κατηγορούν για τις πράξεις τους ενώ οι τελευταίοι φοβούμενοι πως δεν θα μπορέσουν να καλύψουν τις ναρκισσιστικές τους ανάγκες και να ξεπεράσουν τους νεωτεριστικούς τους φόβους, θεωρούν πως υπάρχει έλλειψη σεβασμού και εμπιστοσύνης.
Επειδή όμως οι καιροί είναι σκληροί και οι νέοι αρκετά εξουθενωμένοι, έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να απαντήσουν στην τωρινή κατάσταση. Όντως κατακρίνουν την παράδοση, τους θεσμούς, τις αρχές και αξίες και ίσως να προσπαθούν να τις αχρηστέψουν κιόλας. Αιτία είναι η κατάσταση που επικρατεί στις σημερινές κοινωνίες, όσον αναφορά στο κοινωνικό και το δημοκρατικό κομμάτι. Τα ανθρώπινα δικαιώματα κατακρεουργούνται συνεχώς, οι κοινωνικές ανισότητες οργιάζουν, η αναξιοκρατία έχει έρθει από καιρό σε οργασμό και όλα αυτά συγκλίνουν στο ότι εκφυλίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα. Έως ένα βαθμό δικαιολογώ τους νέους.
Πάραυτα, αυτό που διακρίνω είναι δύο ομάδες ανθρώπων και ειλικρινά δεν γνωρίζω ποια είναι η πιο τρομακτική. Οι προσκολλημένοι εθνικιστές, ρατσιστές, ξενοφοβικοί νέοι που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να παπαγαλίζουν «Ζήτω το Έθνος!» ή οι υπερβολικά ριζοσπαστικοί, αδιάφοροι, και ξενομανείς οι οποίοι αποτελματώνουν την εθνική κληρονομιά χωρίς να γνωρίζουν πως σπιλώνουν την ίδια τους την ταυτότητα;
Οι νέοι δεν γνωρίζουν γιατί αμφισβητούν και λένε συνέχεια «όχι». Απλά αυτό έχουν μάθει να κάνουν λόγω των κοινωνικών συνθηκών που επικρατούν και της έλλειψης ανθρωπιάς και καθοδήγησης. Οι μεν θεωρούν πως πρέπει να προστατέψουν την πατρίδα από τους «εισβολείς» – παγκοσμιοποίηση, ενώ οι δε προσπαθούν με κάθε τρόπο να απαρνηθούν και να αναδείξουν την παράδοση ως κάτι επουσιώδεις και τροχοπέδη για την “πρόοδο” που υπόσχεται η σημερινή εποχή. Κάπου όμως πρέπει κάποιος να τους πει να μην μαλώνουν άλλο, γιατί πολύ απλά η παράδοση και η πρόοδος είναι αδέλφια και κανείς δεν μπορεί να τους χωρίσει. Η μία συμπληρώνει την άλλη και συμπορεύονται μαζί. Όποιος προσπαθήσει να τους καταστρέψει, άθελά του καταστρέφει τον εαυτό του, είτε αυτό είναι ένα πρόσωπο είτε ένα ολόκληρο έθνος. Το να είσαι πατριώτης δεν φαίνεται από το πόσο πιστός είσαι στη χώρα σου, αλλά από την ψυχή σου και πώς έχει αυτή διαπλαστεί με βάση κάποια εθνικά χαρακτηριστικά. Τέλος, οι μεγαλύτεροι δεν θα πρέπει να προσπαθούν να δημιουργήσουν αντίγραφά τους και να εξαλείφουν την ατομικότητα των νέων, όμως ούτε και οι τελευταίοι πρέπει να σβήνουν την πολιτισμική παρακαταθήκη που τους έχει δοθεί από τη συνείδησή τους.
Κλείνοντας, αν δεν βρεθεί ένας κοινός τρόπος συμβίωσης και εποικοδομητικής συνεργασίας μεταξύ των μεγαλύτερων και των νέων, αυτός ο μπαμπούλας που επονομάζεται «χάσμα γενεών» θα καταβροχθίσει την ευκαιρία για εκπληκτική και ποικιλόμορφη πολιτισμική πρόοδο με απότοκο τα δύο στρατόπεδα να συνεχίζουν να μάχονται μέχρι την τελευταία τους πνοή. Τότε θα είναι που θα σηματοδωθεί το τέλος του πολιτισμού και της έννοιας «άνθρωπος».
Μαρία
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 