Το παιδί με τη χρωματιστή καρδιά ήξερε να χορεύει και με ήλιο και με βροχή.
Το χαμόγελο του ήταν λαμπερό, αυτόφωτο
Θύμιζε, ο ίδιος, τον Αποσπεριτη.
Λαμπερό αστέρι στον νυχτερινό ουρανό – λαμπερή ψυχή στα σκοτάδια της πόλης.
Το παιδί με την χρωματιστή καρδιά ήταν πάντα ευγενικό. Έλεγε ευχαριστώ και συγγνώμη και αγνοούσε τους κακόβουλους (αυτούς τους δεν, αλλά).
Το γέλιο του ήταν δυνατό και γάργαρο, σε παρεσερνε να γελάσεις κι εσύ.
Το παιδί με την χρωματιστή καρδιά είχε πολλή αγάπη μέσα του, τόση που μερικές φορές ξεχειλιζε και του έδινε περίσσια λάμψη.
Και ήθελε να τη δώσει αυτή την αγάπη, ήξερε καλά πώς να το κάνει.
Μα φοβόταν, γιατί η δική του η αγάπη δεν ήταν φυσιολογική. Όλοι έλεγαν ότι η αγάπη του έκρυβε μέσα αρρώστια και διαστροφή κι ότι η χρωματιστή του καρδιά δεν ήταν όμορφη, αλλά ένα λάθος της φύσης που έχρηζε άμεσης επιδιόρθωσης.
Το παιδί με τη χρωματιστή καρδιά δάρθηκε ένα μεσημέρι σαν όλα τα άλλα, λίγα μέτρα από την είσοδο του σπιτιού του. Γυρνούσε από το πρώτο του ραντεβού, τα χρώματά του έλαμπαν πιο πολύ από ποτέ.
Μία ομάδα από «δεν, αλλά», όμως, λερωσαν τα χέρια τους με αίμα κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε και μωβ και ράγισαν ανεπανόρθωτα μια καρδιά τόσο χρωματιστή που από τις ρογμες δημιουργήθηκαν χιλιάδες μικρά ουράνια τόξα στον ουρανό.
Ναι δεν είσαι ομοφοβικος. Δεν είσαι ομοφοβικός, γιατί αυτή η λέξη ετυμολογικά δικαιολογεί έστω και λίγο ένα μίσος τόσο αδικαιολογητο που μου δημιουργεί πονοκέφαλο. Δεν είσαι ομοφοβικος, αλλά ένα κομπλεξικό δείγμα ανθρώπου χωρίς ίχνος ανθρωπιάς.
Νικήτα
Photography credits: Panos Kimpou
topicap.wordpress.com 