Προτού φύγεις και χαθείς, κάπου μεταξύ πραγματικού κι απίθανου
φρόντισα και τράβηξα μια γερή τζούρα από τη μυρωδιά σου.
Θέλησα, βλέπεις, με τις φρούδες ελπίδες ενός έρωτα που είχε από καιρό εκλείψει να αναζωπυρώσω φλόγες κάτω στα βάθη του ωκεανού.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ, θέλησα να φυλακίσω όλες μας τις στιγμές στη μνήμη αυτού του αρώματος. Θέλησα να σε κουβαλάω στα ρουθούνια μου, ώστε κάθε φορά που θα ανάσαινα να σε είχα μαζί μου.
Αφελής.
Αφελής και ανόητη υπήρξα, γιατί ξέρουμε καλά πώς τέτοια αρώματα, σαν και το δικό σου, δεν φυλακίζονται. Κουβαλάνε μέσα μνήμες που με μιας θαμπώνουν όταν τα πρώτα άνθη εμφανιστούν την άνοιξη και το νυχτολούλουδο ποτίσει την ατμόσφαιρα με νότες έρωτα και νοσταλγίας.
Και ντρέπομαι που το λέω, φοβάμαι ίσως λίγο να το παραδεχτώ αλλά να…
Απόψε το νυχτολούλουδο έχει αποπλανήσει τις αισθήσεις μου σε έναν ξέφρενο χώρο κάτω από ένα ολόγιομο φεγγάρι και νομίζω πως ξέχασα τη μυρωδιά σου.
₦ικήτα
Artwork by: Domna Manolarou
topicap.wordpress.com 