«Κάθε άνθρωπος είναι άνθρωπος, ανεξάρτητα από το πόσο μικρός είναι»
-Dr. Seuss
Σήμερα, 4 Ιουνίου, είναι η Διεθνής μέρα κατά της επιθετικότητας προς τα παιδιά. Για τη σημερινή μέρα δεν θα πούμε μόνο για τη βία και την καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών. Η σημερινή μέρα αφορά όλους μας, νέους, μικρούς και μεγάλους, διότι όλοι υπήρξαμε παιδιά και όλοι -κυρίως οι των προηγούμενων γενεών- ζήσαμε λίγο πολύ την υποτίμηση από τους μεγαλύτερούς μας, διότι «είμαστε παιδιά και δεν ξέρουμε«. Ευτυχώς, ο κόσμος φαίνεται να προοδεύει (;)
Το κείμενο αυτό δεν αποσκοπεί στο να γίνει ένα κατηγορώ προς τους ενήλικες, καθώς η διαμόρφωση του εύπλαστου παιδικού χαρακτήρα είναι ένα λεπτό ζήτημα και δυστυχώς η Σχολή Καλών Γονέων δεν είναι κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα στο οποίο πρέπει να δώσουμε εξετάσεις προτού γίνουμε γονείς. Ταυτόχρονα, πρώτη απ’ όλους, δεν επιδιώκω να δικαιολογήσω την ανάρμοστη και την επιθετική συμπεριφορά προς τα παιδιά. Εδώ δεν μιλάμε για τις εξέχουσες -ή και όχι τόσο- περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, μα για τον τρόπο με τον οποίο πολλοί άνθρωποι μεταχειρίζονται και απευθύνονται στα νεαρά άτομα.
Είναι κοινή αλήθεια πως όσο μικρότερο είναι το παιδί, τόσο πιο αθώο και ευαίσθητο είναι. Παρόλα ταύτα, καθώς η ανατροφή ενός παιδιού θέλει κόπο και αστείρευτη υπομονή, πολλοί γονείς -ασυναίσθητα- δεν αντιλαμβάνονται την ευθραυστότητα της παιδικής ψυχής, με αποτέλεσμα κάθε φορά που τιμωρούν και φωνάζουν στο παιδί, να του δημιουργούν σύγχυση και πολλαπλά συμπλέγματα.
Το παιδί αυτό, όταν μεγαλώσει θα έχει μάθει πως μέρος της αγάπης είναι η φωνή και η τιμωρία. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, αν ποτέ αποκτήσει παιδί, είναι πολύ πιθανό να το μεγαλώσει με τα πρότυπα που του πέρασαν οι δικοί του οι γονείς. Οπότε αυτά που απομένουν είναι ένας φαύλος κύκλος και ένα παιδί που ποτέ δεν κατάλαβε το γιατί.
Διότι τι και αν ο μικρός γιος δεν κατάλαβε γιατί μπήκε τιμωρία; Θα έπρεπε να καταλάβει, κάποιο λόγο θα είχες. Εξάλλου, η μέρα ήταν δύσκολη και δεν θα κάτσεις να ασχοληθείς με τα ασήμαντα προβλήματα του παιδιού σου. Ε;
Όχι. Η τιμωρία, η φωνή και το ξύλο δεν είναι λύση. Ούτε το «Θα σου πάρω αυτό που θες, αν σταματήσεις να κλαις». Αυτά είναι εκφοβισμοί και απειλές, με γαρνιτούρα συμπεριφορισμού να τις σκεπάζει. Έχουμε να κάνουμε με μικρούς, εύθραυστους ανθρώπους. Όπως τους μάθεις, έτσι θα φέρονται στην ενήλικη ζωή τους. Είναι το γλυπτό και η καταδίκη σου. Θεωρώ πως κανείς δεν θέλει να καταστρέψει κάτι τόσο όμορφο.
Μίλα στο μικρό παιδί. Καταλαβαίνουν τα πάντα. Η συναισθηματική νοημοσύνη τους είναι στο ζενίθ. Κάποια στιγμή, θα χάσει κάποιο μέρος της γιατί θα βγει στη ζωή. Χαμογέλα σε ένα άγνωστο παιδάκι στο δρόμο, θα συνηθίσει στην πορεία του σε αυτή τη Γη να βλέπει πολλούς σκυθρωπούς ανθρώπους, πολλά πρώην παιδιά που έφαγαν την παιδική τους ηλικία να χτυπιούνται στη γωνία του δωματίου τους με έναν Κέρβερο πάνω από το κεφάλι τους.
Μην ξεγελιέσαι, με όση ένταση αντιμετωπίζουμε εμείς τα προβλήματά μας, έτσι τα αντιμετωπίζουν κι εκείνα. Ίσως και λίγο πιο έντονα, γιατί εκείνα ακόμη ξέρουν να εκφράζονται αυθόρμητα. Ένα επιθετικό παιδί δεν είναι ένα κακό παιδί. Είναι ένας μικρός άνθρωπος που μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα στο σπίτι του. Την προηγούμενη νύχτα μπήκε τιμωρία και του έλεγαν πόσο «άχρηστο» είναι, επειδή έσπασε ένα βάζο. Σε ένα άλλο παιδί, οι γονείς τού έλεγαν πως δεν θα το αγαπάνε αν δεν κάνει αυτό που του λένε και τώρα είναι ένας ενήλικας που νιώθει ότι δεν θα αγαπηθεί ποτέ, εκτός και αν γίνει θύμα του συντρόφου του. Το παιδί που είδες να κλέβει από έναν φούρνο, μπορεί να έπεσε για ύπνο νηστικό.
Ας αγαπάμε λοιπόν, λίγο παραπάνω τα παιδιά. Γιατί, όπως λένε στην παιδαγωγική κοινότητα: Τα παιδιά δεν δημιουργούν προβλήματα, τα παιδιά έχουν προβλήματα.
Ṃαίρη ₮ζέιν
Photography credits: Ṃαίρη ₮ζέιν
topicap.wordpress.com 