Οι στάλες της βροχής περίτεχνα γλιστράνε
πάνω στα φθινοπωρινά φύλλα.
Ο ρυθμικός ήχος της βροχόπτωσης
πέφτει πάνω στις ομπρέλες μας υπνωτικά.
Στην εποχή της πολυφωνίας
εκτιμούμε όσους μένουν σιωπηλοί.
Παρηγοριά για τον πόνο μας δεν είναι μήτε η συντροφικότητα,
μήτε η ενδοσκόπηση·
μονάχα ο πόνος του άλλου
μας αποσπά από τον δικό μας.
Στην εποχή των χορτοφάγων
κυριαρχεί η ανθρωποφαγία.
Η ελπίδα μου για τους ανθρώπους ζωντανή
μα οι πρεσβευτές της διαρκώς ελαττώνονται.
Το εγώ μου διογκώνεται
σπρώχνει τους άλλους μακριά.
Το κενό μου κρεβάτι ομολογεί
την γυμνή μου μοναξιά.
Στην εποχή της κοινωνικοποίησης
οι φιλίες σαπίζουν.
Ας μην κατηγορήσω την λάμψη των αγαθών,
την κυνικότητα των καιρών.
Ας ελπίσουμε ότι θα ελευθερωθούμε
από την αποχαυνωτική προστασία της ομπρέλας.
Τότε μόνο θα ακούσουμε τις στάλες
να πέφτουν καταπάνω μας.
Σίσυφος
Photography credits: Σίσυφος
topicap.wordpress.com 