Αποφάσισες να αυτοτιμωρηθείς. Δεν θα αυτοκτονήσεις. Δεν έχεις το θάρρος, αν και έχεις θράσος γιατί αναζητάς την προσοχή στον πάτο που έχεις φτάσει. Ανέβηκες 167 σκαλοπάτια. Τα μετρούσες σαν μικρό παιδί. Δεν θα το πω αθωότητα, αλλά κατάντια. Έχεις βγάλει τα παπούτσια, αυτού του είδους την ελευθερία διεκδίκησες. Προσπαθείς να ανέβεις γρήγορα τα σκαλιά γιατί καίγεσαι, μα είναι ατελείωτα και εσύ κουρασμένος.
Φτάνεις και στέκεσαι στη γωνία να ακούς τα κύματα να σκάνε με δύναμη στα βράχια. Τα μάτια σου, ασυναίσθητα, κλείνουν σε κάθε χτύπημα. Το γαλάζιο τοπίο μοιάζει φριχτό μες την απαισιοδοξία που θέλεις να πιστεύεις πως σε έχει καταβάλει. Δεν θα πω πως είσαι για λύπηση γιατί από την μία θα χαρείς τέτοιος που είσαι και από την άλλη εγώ αξίζω περισσότερη που ασχολούμαι μαζί σου.
Έκλεισες τα μάτια σου και άφησες τον άνεμο να χτυπά με δύναμη σαν χαστούκια το χλωμό πια πρόσωπο σου που έκρυβε δόσεις ενοχής. Τρεις ώρες να στεκόσουν εκεί πάνω δεν θα σου είχες ρίξει ούτε τα μισά χαστούκια από αυτά που αξίζεις. Τα μακριά σου μαλλιά ακολουθούσαν τον άνεμο δίχως έλεος και για μια στιγμή παρασύρθηκα και σε θεώρησα ελκυστικό, αλλά έλαβα και εγώ ένα απότομο χαστούκι ανέμου και επανήλθα. Κάθομαι απέναντι σε ένα μαρμάρινο παγκάκι και σε κοιτάω δίχως ντροπή. Αφού δεν ντρέπεσαι εσύ, γιατί να ντραπώ εγώ;
Υ.Γ.: Σήμερα είναι Παγκόσμια Ημέρα Ανέμου.
ℳoschaz
Artwork by: Αθανασία Τσοπαναριά
topicap.wordpress.com 