Δύο είδη πλασμάτων μπορούν να ανιχνεύσουν την παραμικρή αλλαγή στη διάθεσή σου και να σε κάνουν στη στιγμή να νιώσεις καλύτερα: τα παιδιά και τα ζώα. Είναι άραγε ο αθώος τρόπος που αντιμετωπίζουν τον κόσμο; Η ανιδιοτελής αγάπη που σου δίνουν, σαν να είσαι το κέντρο του κόσμου; Καθένας μας έχει μια αγάπη για τη μια κατηγορία ή και τις δύο, για τα παιδιά πάντως σήμερα ο λόγος.
Σε μια μακροχρόνια σχέση, η φάση που βλέπουμε ο ένας τον άλλον μέσα από ροζ γυαλιά
κάποια στιγμή τελειώνει. Βλέπουμε ο ένας τον άλλον όπως πραγματικά είναι και τον αγαπάμε ακριβώς για αυτό. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα προκύπτουν καβγάδες και διαμάχες, ειδικά όταν είστε πολύ διαφορετικοί. Και με τη δική μου σχέση είμαστε η μέρα με τη νύχτα.
Ήταν λοιπόν μία από τις φορές που χάσαμε κι οι δύο την ψυχραιμία μας. Ο λόγος; Τι σημασία έχει… Δύο άνθρωποι με χρόνια σχέσης πίσω τους δε ζουν μόνο με λουλουδάκια και καρδούλες. Έτυχε εκείνη την ημέρα να είμαστε έξω, και μετά από λίγη ώρα πιάσαμε αποκαρδιωμένοι τις δύο άκρες από ένα παγκάκι. Χωρίς να μιλάμε, όσο κι αν το θέλαμε. Το έχετε νιώσει αυτό; Να κοιτάς τον άλλον, να θες να μιλήσεις – αλλά να μην ξέρεις τι να πεις ούτε και πώς να το εκφράσεις…
Κι εκείνη τη στιγμή, ήρθε ένα μικρό κοριτσάκι και μας κοίταξε. Πρώτα τον έναν, μετά τον άλλον. Κι ύστερα μας χαμογέλασε, μας είπε “γεια”, σαν να μας ήξερε καιρό. Τότε τη φώναξαν κάτι άλλα παιδάκια, μάλλον έπαιζε μαζί τους. Μας κοίταξε μια τελευταία φορά και έφυγε. Σαν να μας κατάλαβε, σαν να ένιωθε ότι χρειαζόταν κάποιος να μας χαρίσει ένα χαμόγελο. Σαν να ήθελε να μας θυμίσει να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλον με αγνότητα και καλοσύνη, όπως ακριβώς θα έκανε ένα παιδί.
Τα παιδιά δε σκέφτονται ποτέ “Μα είναι άγνωστοι” ή “Τι θα κερδίσω τους αν πλησιάσω;”. Ποτέ δε θα σκεφτούν “Θα παίξουμε μετά το φαγητό” ή “Μα την αγκάλιασα πριν από μία ώρα” γιατί ξέρουν ότι η αγάπη είναι για όλους, για κάθε ώρα και για κάθε τόπο. Από τα παιδιά μπορείς να πάρεις τα μεγαλύτερα μαθήματα έκφρασης των συναισθημάτων σου.
Θα είχαμε πολύ λιγότερα προβλήματα ως άτομα, αν παίρναμε μερικά παραδείγματα από αυτές τις αθώες ψυχές. Είναι μοναδικός ο τρόπος που πιάνουν στον αέρα αν χρειάζεσαι λίγη τρυφερότητα και ο τρόπος που μπορούν να σου τη μεταδώσουν, διώχνοντας μακριά οτιδήποτε άσχημο. Δείχνοντάς σου ότι η ελπίδα δεν μπορεί να πεθάνει ποτέ, όσο υπάρχουν αυτά τα πλάσματα.
Δεν έτυχε να ξαναδούμε εκείνο το παιδί, το θυμόμαστε όμως συχνά. Θυμόμαστε κυρίως ότι μπορεί κάποιες φορές οι διαπληκτισμοί να είναι αναπόφευκτοι, δεν ισχύει το ίδιο όμως και για τις συνέπειες τους. Η αγάπη εξακολουθεί να υπάρχει κάτω από τον θυμό ή τις συνθήκες. Σε όλες τις περιπτώσεις, το να θυμόμαστε να την εκφράζουμε κάνει θαύματα!
₭ΑΤΕΡΙΝÂ
Photography credits: Λούνα
topicap.wordpress.com 