Ίσια γραμμή, περαστική διαφυγή αρωματικών χρωμάτων,
Μείγμα εικόνων μεσημεριανής νάρκωσης.
Το περίγραμμα της παραίτησης κλείνει σχηματικά τις ψευδαισθήσεις,
Μην και ξεφύγουν, μην διαρρεύσουν,
Μην σαν φίδια σε τυλίξουν,
Αργά στραγγαλίζοντας την λίγη δύναμη που αποσπάς
-με πολύ κρυφό κόπο-
Απ’ την σιωπή κάθε προηγούμενης νύκτας.
Ξεψυχισμένα αποχαιρετάς τις σκιές,
Βυθίζεσαι στην θαμπάδα των εντυπώσεων,
Παραδίδεις όσα δεν κατάφερες να αφομοιώσεις,
Σαν εκκρίματα ανεπεξέργαστων στιγμών,
Στο πάτωμα πέφτουν, σε λίγο χρόνο ξεχασμένα,
Σκόνες ασήμαντων παρελθόντων.
Με ένα επιφώνημα αποχαιρετάς την ισχνή αυτή ώρα,
Κοιτάς πέρα από τις φλογερές κορφές των πεύκων
Αναμένεις μ’ ένα χαμόγελο το απόγευμα
Να αναδυθεί σαν το απόσταγμα μιας ακόμη τετριμμένης μέρας
Να προφέρει το ένα σχόλιο με τα χρώματα, την αίσθησή του,
Με το οποίο θα την διαφοροποιήσει απ’ όλες τις άλλες,
Τις όσες σελίδες στα χρόνια που τυχαίνει να θυμάσαι.
Αναμένεις, και το χαμόγελο διαγράφεται αιχμηρό,
Γιατί αυτήν την παράσταση την βλέπεις και εκτελείς καθημερινά
Με τον ίδιο μυστήριο ζήλο.
Ѻρέστης
Photography credits: Kornilia H.
topicap.wordpress.com 