Τα βογκητά που αντηχούν στα μνήματα
βουβαίνουν τις άναρθρες κραυγές της επανάστασης.
Η ψυχή που εγκαταλείπει το σώμα
παίρνει μαζί της την σπίθα που θα φώτιζε το αύριο
από τα μάτια μου και τα θολά δικά σου.
Το κορμί που θα έσμιγε τις νύχτες στο δικό μου
κείτεται δίπλα μου μαρμάρινο·
άγαλμα του πόνου που το σμίλευσε
αντί για αέρινα πανιά ενός πλοίου
που ζητούσα να με ταξιδέψει.
Χέρια πλασμένα από τη νιότη
να στύβουν τους καρπούς της
παραιτημένα στέκουν ανήμπορα
ψάχνοντας δεκανίκια
ντροπιασμένα να στηριχτούν.
Πέννες που βάρυναν από τον πόνο
και γίνανε ασήκωτες
μόνο και μόνο για να παριστάνουν
όσα ένα δάκρυ, μια ανάσα και ένα βλέμμα
έχουν αβάσταχτα απογυμνώσει.
Ένα βλέμμα προδομένο
από τους αγώνες που δεν πρόφτασε να δώσει
από τον κόσμο που δεν είδε να αλλάζει
από τους έρωτες που δεν το έκαναν να λάμψει
αυτό το βλέμμα, φεύγει
και παίρνει μαζί του αμετάκλητα
οτιδήποτε έβλεπα εγώ στην αντανάκλασή του.
Σίσυφος
Photography credits: Eleni Karagianni
topicap.wordpress.com 