Είναι δύσκολο να στέκεσαι σε έδαφος σαθρό,
όσο στητό και να’ ναι το σώμα, όσο αποφασισμένη η κορμοστασιά.
Στον αέρα κανείς δεν περπατά.
Σε έναν κόσμο που καταρρέει,
σ’ έναν κόσμο που ίσως πάντα κατέρρεε,
απαισιόδοξα συνειδητοποιημένος, βαριά αυτοκαταστροφικός,
δύσκολο να κοιτάμε τον καθρέφτη χωρίς μια μικρή,
στιγμιαία, τουλάχιστον, αποστροφή,
μια μικρή σπίθα της αντανάκλασης όσων υπάρχουν πίσω μας
ή στα θεμέλια των ποδιών μας, κάτω, ολόγυρα.
Πόσοι κοιτάξανε ώρες τον καθρέφτη;
Τι πιο ανιαρό, τι πιο ναρκισσιστικά περιττό,
μα μόνο μετά από ώρα το μάτι αρχίζει και κοιτά γύρω, πίσω, έξω,
μέχρι να μην μπορεί να ξεχωρίσει το πρόσωπο απ’ την γενική εικόνα.
Καταλήγει τότε η εικόνα του κόσμου μας πρόσωπο βαθιά χαραγμένο,
εμείς, ως μέρος των εκφράσεών του,
προβάλουμε την δική μας αντανάκλαση
σε όσα υπάρχουν πίσω μας, ή στα θεμέλια των ποδιών μας, κάτω, ολόγυρα.
Και το παιχνίδι αυτό έχει δύο όψεις σε μία.
Σε μια γη, σε μια κοινωνία, σε μια καθημερινότητα, σε μια ψυχή που καταστρέφεται
κρίνεται το παρόν,
ζυγίζεται αν αξίζει κάτι περισσότερο απ’ όσο προηγήθηκαν,
αν είναι επένδυση ή ένα ακόμη βήμα προς τον χαμό.
Στον κόσμο που πνιγόμαστε και πνίγουμε, πολλά καταρρέουν,
μας παρασέρνουν και παρασύρουμε,
μα η φύση δεν κρατά κριτήρια, απλώς εκτελεί,
το συμφέρον όλων, αγνοώντας.
Γι’ αυτό είναι ανάγκη να δούμε τη συνολική αυτή εικόνα,
της αμοιβαίας σύνδεσης και επιρροής,
να ξαναδούμε, εστιάζοντας πάλι,
τον εαυτό μας μέσα στο τοπίο,
το όποιο και όσο γενικό,
– απ’ την γη έως το δωμάτιο, το σώμα, το κρανίο –
ώστε να διώξουμε τις σαθρές αντιλήψεις, τους θολούς στόχους,
να δούμε το συμφέρον μας,
μια εικόνα μη-καταστροφής.
Όπως εμείς την ονομάζουμε, όπως εμείς την θέλουμε.
Και τότε ίσως τολμήσουμε να ψιθυρίσουμε μεσ’ απ’ τις σκιές : «Δημιουργία».
Ѻρέστης
Photography credits: Λούνα
topicap.wordpress.com 