Καταστροφή. Mια λέξη με αρνητικό φορτίο στ’ αυτιά όλων. Συνέπεια της φθοράς. Η φθορά του χρόνου, ας πούμε. Όσο κι αν την παραβλέπουμε, πολλές φορές είναι εδώ, υπάρχει. Όλα τα φθείρει ο χρόνος. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Δε μας χαρίζεται. Σχεδόν καθημερινά εύχομαι η ζωή μου να φτάσει ως εκεί που δε θα έχω χάσει την αξιοπρέπειά μου.
Είδα πολλούς αγαπημένους μου να καταστρέφονται από τη φθορά του χρόνου. Να γεμίζει η ψυχή τους με μαυρίλα και το μόνο που έμεινε ίδιο πια ήταν η μορφή τους. Και αυτή κάπως αλλοιώθηκε, όχι από τις ρυτίδες ούτε από την κούραση που έχει υποστεί το σώμα τους, αλλά από τις μαύρες σκέψεις που ταλαιπωρούν καθημερινά το μυαλό τους. Το πρόσωπο, λένε, είναι δίοδος για την ψυχή. Όταν οι σκέψεις μας είναι κακές, αυτό φαίνεται στο πρόσωπό μας. Και τότε η καταστροφή πλησιάζει και δεν μπορείς με τίποτα να την αποτρέψεις. Απλά συμβιβάζεσαι και εύχεσαι να υπάρξουν οι λιγότερες δυνατές παράπλευρες απώλειες. Η ζωή μας είναι ένας κύκλος.
Γεννιόμαστε μην μπορώντας να αυτοεξυπηρετηθούμε. Δεν μας το έχει μάθει κανείς ακόμα. Στην πορεία της ζωής μας το μαθαίνουμε Μέχρι που έρχεται η στιγμή που η φθορά είναι πια εμφανής, η καταστροφή είναι πολύ κοντά, σχεδόν έφτασε, και εκεί το ξεχνάμε. Ξεχνάμε να συμπεριφερθούμε στα απλά καθημερινά, ξεχνάμε να σεβόμαστε τους γύρω μας, σταματάμε να δείχνουμε στους ανθρώπους μας ότι τους αγαπάμε. Ίσως γιατί έχουμε πάψει πια να αγαπάμε. Γιατί δεν είμαστε πια εμείς. Η καταστροφή είναι μία έννοια τόσο γενική. Καθένας από μας όταν ακούει αυτή τη λέξη φαντάζομαι κάνει πολλές εικόνες. Κάθε καταστροφή που φέρνουμε στο μυαλό μας, ξεκινάει από τη φθορά. Και κάθε φθορά γύρω μας ξεκινάει από τη φθορά του ίδιου του ανθρώπου, από τη δική μας φθορά.
Ḱοκκινόμαλλο Ṱέρας
Photography credits: Panos Kimpou
topicap.wordpress.com 