7:40 το πρωί.
Κρατώντας τον χαρτοφύλακά μου πηγαίνω προς το γραφείο του Αφεντικού. Σήμερα είναι καταπληκτική ευκαιρία να του μιλήσω για την αύξησή μου. Τόσον καιρό πάμε τόσο καλά στη δουλειά. Φυσικά εγώ έκανα παραπάνω πράγματα αλλά είναι τόσο εξαίσιος! Για κάθε πρόβλημα μου έχει δύο με τρεις λύσεις.
Φτάνω, λοιπόν, στο γραφείο του Αφεντικού, καλημερίζω, φυσικά, την Εύη, τη γραμματέα και μπαίνω μέσα. Του λέω για την αύξηση. Η απάντησηείναι ότι μου έγινε γνωστή η απόλυση μου. Δεν πειράζει. Αυτός ξέρει, διότι γεμίζει οποιαδήποτε αμφιβολία με σιγουριά και καλομαθαίνει τις ανασφάλειες μου…
Ίσως μια ένδειξη πως η εκμετάλλευση έχει συγγένεια με την καταστροφή.
6:50 απόγευμα.
Τον περιμένω να έρθει να με πάρει να πάμε στο εστιατόριο. Είναι πανέμορφος με κάνει και γελάω με αυτά που λέει. Βέβαια, Αυτός δεν θέλει να πάει καθόλου πίσω για μένα. Εγώ τι πρέπει να κάνω; Είμαι έτοιμη να χωρίσω τόσες φορές, μα είμαι ερωτευμένη μαζί του… Δέκα αιώνες μετά είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του και η ζωή μου καταστράφηκε γιατί ο εγωισμός του δεν πέφτει με τίποτα.
Ενδεχομένως, ο εγωισμός μαζί με τον έρωτα να είναι φίλοι. Όμως και οι δύο αρέσκονται να σκέφτονται την καταστροφή σε διάφορες στιγμές τους. Δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Όμως είμαστε υπεύθυνοι να την κάνουμε όσο καλύτερη και λογικότερη γίνεται.
Είναι ήδη τρεις και μισή, αδέλφια μου.
Ποιες είναι οι μέρες που θα μας κάνουν καλύτερους ξέρεις.
Εκείνες που θα μυρίζουν καταστροφή.
Εγώ τελειώνω το μπουκάλι μου. Εσύ;
₭όλιας
Photography credits: Kerasia Mp
topicap.wordpress.com 