Δεν είναι λίγες οι φορές που ένιωσα το αίσθημα της καταστροφής.
Ναι, δεν είναι μόνο συμβάν, αλλά και αίσθημα. Το καταλαβαίνεις από αυτό που αφήνει πίσω του. Μια καρδιά ερημωμένη, όπως ακριβώς και ένα τοπίο ύστερα από μια φυσική καταστροφή. Δυο μάτια έτοιμα να κλάψουν -είτε κλαίνε είτε όχι- ακριβώς γιατί βλέπουν τις συνέπειες γύρω τους και μέσα τους. Νομίζεις ότι θα είναι για πάντα έτσι, κι η ελπίδα για την οποία σου μιλούν δε φαίνεται ούτε με κιάλια.
Ξέρεις γιατί δε φαίνεται πουθενά; Γιατί την ελπίδα δεν τη βρίσκεις, αλλά τη φτιάχνεις. Γεννιέται σταδιακά, ως προϊόν της ανάγκης του ανθρώπου να επιβιώνει ό,τι κι αν αντιμετωπίσει. Κι ύστερα μεγαλώνει και φουντώνει, ως απόρροια της επιθυμίας να πιστεύουμε κάπου και να κυνηγάμε έναν στόχο.
Πάρε παράδειγμα από τον φοίνικα, ένα μυθικό πλάσμα πολύ πιο αληθινό απ’ όσα βρίσκονται γύρω μας. Θα καεί, θα καταστραφεί, και μέσα από τις στάχτες του θα αναγεννηθεί. Του έδωσε κανείς ελπίδα; Απλώς, το κάνει. Δεν ξέρω πώς, αλλά τη δημιουργεί μέσα του. Δεν έχω δει σωστότερο τρόπο αντιμετώπισης της καταστροφής: να παρουσιάζεται όχι ως κάτι τραγικό, αλλά σαν μια νέα ευκαιρία να παραδειγματιστείς και να αναδυθείς δυνατότερος.
Αν και πρέπει να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να βιώσει την καταστροφή, μη μείνεις για πολύ εκεί. Εκτίμησέ την, σε έκανε δυνατότερο και σοφότερο. Δεν είναι όμως το μέλλον σου. Μάζεψε τις στάχτες σου, κομμάτι από σένα είναι κι αυτές. Φύτεψέ τους την ελπίδα μέσα σου και κοίτα να γεννηθείς ξανά.
₭ΑΤΕΡΙΝÂ
Photography credits: Eleni Karagianni
topicap.wordpress.com 