Δεν μ’ αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Ποτέ δε μ’ άρεσαν. Αποχωρίζεσαι ένα σημαντικό άτομο για κάποιο χρονικό διάστημα και αυτό σε πονάει έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι απαραίτητο ότι όλα τα κοντινά μας άτομα θα είναι στην καθημερινότητά μας -δυστυχώς ή ευτυχώς. Εκείνη τη στιγμή, νιώθεις το χρόνο να τρέχει. Παράξενο, έτσι; Όταν θες να περάσει γρήγορα ο χρόνος, κυλάει αβάσταχτα αργά κι όταν θες να τον παγώσεις, τρέχει χωρίς καν να το συνειδητοποιήσεις.
Έτσι κι η στιγμή εκείνη. Θες να την παγώσεις, για να μην αναγκαστείς να αποχαιρετήσεις κανέναν. Χωρίς να το καταλάβεις, είστε ήδη μακριά. Κι όταν καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι αδύνατον, θέλεις να ενεργοποιήσεις όλες σου τις αισθήσεις, να κρατήσεις τη στιγμή μέσα σου. Φοβάσαι ότι ίσως δε θα της δώσεις την πρέπουσα σημασία. Φοβάσαι ότι ίσως δεν κάνεις κάτι σωστά.
Είναι δύσκολο το αντίο, έτσι; Κι όμως, αυτό είναι που το κάνει πολύτιμο.
Όσο δυσκολότερο είναι το αντίο, τόσο μεγαλύτεροι είναι οι δεσμοί. Όσο δυσκολότερο είναι το αντίο, τόσο σιγουρότερο είναι ότι όταν το πείτε, αυτό που έχετε είναι πάνω από κάθε αποχαιρετισμό. Ότι θα υπάρχει, οτιδήποτε κι αν γίνει. Κάπου, κάποιος σ’ αγαπάει, κάποιος που αγαπάς κι εσύ. Αυτό είναι η μεγαλύτερη τύχη, όσο κι αν δε σου φαίνεται έτσι εκείνη τη στιγμή. Η οδύνη εκείνης της ώρας οδηγεί στη γνώση.
Δε θα κερδίσεις τίποτα σημαντικό χωρίς ζόρια, χωρίς πόνο. Μη λυπάσαι για τους αποχωρισμούς που είναι δύσκολο να γίνουν. Μη λυπάσαι για τις δύσκολες συνθήκες που αναγκάζεται να ωριμάσει η αγάπη. Αν είναι να λυπάσαι για κάτι, να είναι για αυτούς που δεν το έζησαν ποτέ. Που ζουν χωρίς δυνατά συναισθήματα και κυρίως χωρίς αγάπη.
Το τίποτα δεν φέρνει τίποτα. Ο πόνος είναι που φέρνει την αγάπη, και συνεπώς φέρνει τη ζωή. Να χαίρεσαι αν είναι δύσκολο το αντίο, γιατί το επανιδείν θα είναι ουσιαστικότερο.
₭ΑΤΕΡΙΝÂ
Photography credits: Kerasia Mp
topicap.wordpress.com 