Η σημερινή ημέρα (10/9) είναι αφιερωμένη στην καταπολέμηση ενός φαινομένου που μαστίζει στην εποχή μας και βρίσκει αντίκρισμα σε κάθε ηλικία και κοινωνική ομάδα. Μιλάμε για ένα φαινόμενο που κανείς μας δεν έχει την δικαιοδοσία να αγγίξει λόγω της άκρως προσωπικής και λεπτής του φύσης. Γι’ αυτό δεν θα προσποιηθούμε τους ειδήμονες, ούτε θα προσπαθήσουμε να διδάξουμε ή να αλλάξουμε την άποψη κάποιου.
Αντ’ αυτού, παίρνοντας θέση στη «λαμπερή» μεριά της ζωής (ακόμη και αν αυτή κρατάει όσο μια στιγμή) μαζέψαμε στιγμές χαράς μέσα στην εβδομάδα μας. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αυτοκτονίας, σας δίνουμε μερικές στιγμές που μας χάρισαν χαμόγελα:
«Όταν δεν αισθανόμαστε καλά, όταν τα πράγματα στη ζωή μας δεν πηγαίνουν όπως θέλουμε, είναι εύκολο να απορροφηθούμε από όλα τα άσχημα και να αρχίσουμε να αγνοούμε τα όμορφα. Αυτήν την εβδομάδα ο ήχος των κυμάτων με ηρέμησε. Σήμερα η μια γουλιά καφέ που πρόλαβα να πιω με γέμισε ενέργεια και θέληση. Τώρα, η εικόνα που έχω μπροστά μου, αυτή του δικού μου σπιτιού, με κάνει να αισθάνομαι σχεδόν ευτυχισμένη. Ναι, σχεδόν. Τα μικρά καλά πράγματα μέσα στη μέρα σου ή στη βδομάδα σου δεν μπορούν να σε σώσουν από όλα τα άσχημα, δεν μπορούν να θεραπεύσουν όσα πονούν… όμως, πιστέψτε με, είναι αρκετά. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε εμείς είναι να τα ψάχνουμε… γιατί υπάρχουν»
-ℬασιλική
«Η αγκαλιά που μου έδωσε ο μπαμπάς μου όταν με είδε μετά από πολλές μέρες. Τα καινούρια τραγούδια που ανακάλυψα κι έπαιξαν στο repeat για ώρες ατελείωτες. Οι βόλτες με τους φίλους μου, πολλούς από τους οποίους είχα να δω καιρό. Τα αστεία που είπα, με τα οποία ως συνήθως γέλασα μόνο εγώ. Η καινούρια σεζόν της αγαπημένης μου σειράς. Οι δικαιολογίες που σκαρφίστηκα για να αποφύγω το διάβασμα».
-₦ικήτα
«Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από το τότε που έδωσα το πρώτο μου αμήχανο φιλί, όταν έπαιξε στην συναυλία της Μαρίζας Ρίζου το τραγούδι που άκουγα εκείνη την περίοδο δε σταμάτησα να χαμογελώ. Όχι επειδή το νοσταλγώ αλλά επειδή ένιωσα για λίγο πάλι κοριτσάκι».
-ℳoschaz
«Είχα την ευκαιρία σε αυτή τη δύσκολη εβδομάδα να χαμογελάσω πολλές φορές, όπως τη στιγμή που μπαίνοντας στο σπίτι φίλων, μετά από μια άσχημη μέρα για την αυτοεκτίμησή μου, μου είπαν σχεδόν με μια φωνή πως φαινόμουν όμορφη. Ή τη φορά εκείνη που η μαμά μου προσφέρθηκε να με βοηθήσει με εκείνο το μάθημα της σχολής, κάνοντάς μου λογοπαίγνια, όπως όταν ήμουν μικρή. Ακόμη μια τέτοια στιγμή ήταν όταν στεκόμουν απέναντι στους φίλους μου σε εκείνο το ροκ κλαμπ και εκείνοι χόρευαν χαρούμενοι, απολαμβάνοντας τη στιγμή και εγώ τρεφόμουν από την ανεμελιά τους και τη μουσική».
– Ṃαίρη ₮ζέιν
Η σιωπή της νύκτας.
Ότι γύρισες το κεφάλι όπως έφευγες, όταν και εγώ έκανα το ίδιο.
Η ζέστη της άμμου όταν έχωσα βαθιά τα χέρια μου.
Η ανακούφιση όταν πήγαμε στον φλοίσβο, και γελάγατε, η νύκτα είχε πέσει βαθιά και οι μπύρες ήταν ακόμη κρύες.
Όταν άλλη μια φορά, ξαφνικά, είδα στο απογευματινό φως πως ό,τι και να γίνει κάποια πράγματα παραμένουν, σαν μια μόνιμη δεύτερη ευκαιρία. Ή, όσο και όποια η πληγή, κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται, αστράφτουν με την ζέστη που είχαν αρχικά για πάντα, πονώντας μεν για το «ίσως ποτέ ξανά» τους, αλλά απαλύνοντας τελικά τις πληγές.
-Ѻρέστης
«Ανοίγω την εξώπορτα της πολυκατοικίας και τα μικρά γνώριμα πατουσάκια γρατζουνάνε ήδη ανυπόμονα την πόρτα του σπιτιού. Ανοίγω και στριφογυρίζει και χοροπηδάει, κουνάει την ουρά τόσο που κουνιέται ολόκληρο το πίσω μέρος του σώματος της! Η αγκαλιά και τα φιλιά της είναι αυτά που μου προσφέρουν το πιο αληθινό χαμόγελο!»
-ℇstella
«Όταν ένα κοριτσάκι στο μετρό με ρώτησε αν έχω χτένα για τα μαλλιά μου. Προσφέρθηκε να μου δώσει εκείνη. Η δεύτερη ήταν όταν είδα ένα παλικαράκι που έχασε πολλά κιλά να είναι πλέον όπως θέλει».
-₭όλιας
1018: 24ωρη γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία
1034: Γραμμή βοήθειας για την κατάθλιψη
197: Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας
116111: Γραμμή για εφήβους
Photography credits: Kornilia H.
©Topicap 10/9/19
topicap.wordpress.com 