Συναίσθημα: Φόβος
Φοβόμαστε το μεγάλο ρολόι στον τοίχο,
τον τοίχο τον ίδιο και την αμήχανη σιωπή του,
τα όρια, το αδιαπέραστο, την σιωπή,
τον ίδιο τον φόβο.
Φοβόμαστε ένα βλέμμα, μερικά λόγια, μια αλήθεια, μια πράξη.
Φοβόμαστε –και φοβάμαι- τις άυπνες νύκτες,
τις επόμενες ισχνές μέρες,
τους κλειστούς, σκοτεινούς χώρους σαν φυλακές,
τα σώματά μας το βράδυ,
την θωρακισμένη μοναξιά που τόσες φορές διεκδικούμε.
Και όμως, ακόμη και αν μονοτονία ή αλλαγή,
το γνωστό ή το άγνωστο, ο πόνος ή ο κόπος, φοβίζουν,
ο φόβος δεν είναι παρά μερικοί ψίθυροι του μέλλοντος,
μερικά σχόλια για το κρυμμένο στο ορατό.
Ένα σχολιαστικό άγχος που πλακώνει,
ένα χρώμα ερυθρό ή μαύρο στα βλέμματα και τον ουρανό.
Τα παγωμένα χέρια, το ακίνητο στήθος, η πλακωμένη ανάσα,
παραμένουν συμπτώματα μιας προ-εγρήγορσης που φθείρει,
φοβόμαστε συνεχώς, αδιάκοπα, διαβρωτικά,
όχι για να σωθούμε από κάτι,
ούτε για να αποφύγουμε τον όποιο κίνδυνο,
μα κυρίως γιατί ζούμε σ’ ένα σπίτι ξένο μια ζωή,
κρατάμε μέσα μας το ουρλιαχτό,
μέχρι η ψυχή να συνθλιβεί στην πίσσα του
και να κοιτάμε με άδειο βλέμμα τις αλλαγές των θέσεων του ήλιου.
Ѻρέστης
Artwork by: Sketchy Abundance
topicap.wordpress.com 