Συναίσθημα: Εξάντληση
Το πράσινο «λιβάδι» που διάλεξα να διασχίσω μαζί της πλέον βάφεται κόκκινο από το αίμα που στάζει η καρδιά μου εξαιτίας της παρέας της. Αυτή είναι πάντοτε εκεί να περιμένει να περάσω τα όρια της φύσης μου και να με σκεπάσει. Όταν σούταρα και σπατάλησα όλη μου τη φύση (την ενέργεια) σε αυτό το παιχνίδι με τα αδέλφια μου, αυτή με αγκάλιασε και ήθελε να λιποθυμήσω. Μετά με έκανε να βγάλω ό,τι έχω μέσα μου στη λεκάνη όταν έφτασα στο καταφύγιό μου…
Άλλη φορά με έκανε να κοιμηθώ στη στάση γιατί συναντήθηκε με το αλκοόλ και αν τους αφήσεις να κάτσουν μαζί αυτούς τους δύο χαραμίστηκε το βράδυ σου. Μια μέρα με έφτασε σε σημείο να καταπιώ την καρτέλα των 6 μηνών σε μια στιγμή, αφού καθόντουσαν και συζητούσαν η εξάντληση με την αγανάκτηση μαζί… Ψέματα. Και άλλη μία με έφτασε ‘κει, μα ευτυχώς καμία από τις δύο δεν κατάφερε να με εξοντώσει, αφού είχα ένα τσιγάρο, ελπίδα και ένα μυαλό που κόβει όταν το συμφέρει…
Διάφορα σκηνικά και μέρες μπορώ να σου αναλύσω, αν θες, αλλά ξέρω πως με βαριέσαι ώρες ώρες. Εγώ να δεις πώς βαρέθηκα αυτήν. Το σώμα μου κυβερνά και μου καταστρέφει την ψυχή όταν τα μάτια της στρέφονται σε μένα. Αν κανείς την αγάπησε, αυτός ίσως να είναι ο πόνος. Αυτή οι δύο μαζί είναι η μαγεία μα και η κατάρα της υπέρβασης. Έτσι μου παν στο πρώτο μάθημα του πανεπιστημίου συναισθημάτων (που με πέταξαν έξω, βέβαια…). Μου είπε πως εγώ δεν έχω συναισθήματα παρά μόνο θέσεις για να κάτσουν οι σωτήρες της απαισιοδοξίας μου.
Τέλος πάντων, η βόλτα συνεχίζει και εγώ θέλω να πέσω σε κατάθλιψη, εξαιτίας της ύπαρξής της. Γιατί αυτή να υπάρχει; Γιατί να γονατίζει εμένα και τον συνάνθρωπό μου όταν δεν έχουμε τίποτα; Γιατί όταν κάνω κάτι που υπερβαίνει τα όρια που θεσπίστηκαν, να αναγκάζομαι να την έχω μαζί μου; Γιατί εκείνη η κουρασμένη από τη ζωή γυναίκα έχει χάσει το καμαρωτό περπάτημά της; Ποια ακριβώς είναι η δύναμη που την φέρνει δίπλα μου κάθε βράδυ που τα δάκρυα μου τελειώνουν και το στέρνο μου τρεμοπαίζει από τη φόρτιση; Γιατί να είναι εκεί όταν δεν μπορώ να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι, αλλά τα 20€ μου απέχουν 8 ώρες δουλείας από μένα; Γιατί να είναι πάντα εκεί όταν γονατίζω μπρος στις καταστάσεις; Πώς εγώ θα την κάνω να με αφήσει ήσυχο; Αν γίνω σωστός πολίτης λες να με παρατήσει;
Τέλος, είναι αυτός που μου την έδωσε και πώς; Αν τον ξέρεις, πες να μάθω και ‘γω. Έχω τραπέζι να του κάνω. Το καλύτερο κώνειο της χώρας θα πιούμε, πες του, πριν μου πεις ποιος είναι όμως… Κάλεσε και αυτήν μαζί. Ή μάλλον, άστο, θα της το πω εγώ μόλις τελειώσουμε την βόλτα προς την αιωνιότητα.
₭όλιας
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 