Συναίσθημα: Πληρότητα
Οι απόμακρες φωνές στο κεφάλι μου
βυθίζουν στο θόρυβο όποια όνειρα έκανα
για ένα βράδυ ευκολότερο
παρά τα χέρια που δεν βρίσκονται
κουρνιασμένα στο δάσος των μαλλιών μου.
Η μάχη μόλις χάθηκε, η βάρκα ήδη βουλιάζει
ο ζυγός ξανά στο προσκήνιο, να κλίνει χαιρέκακα
προς το βάρος ενός κενού που δεν μπαλώθηκε
και τώρα με αγκιστρώνει στα βαθιά νερά.
Το κεφάλι μου νωπό από το ναυάγιο,
πνίγομαι στα δάκρυα που στάζουν αργά,
πασχίζουν να γεμίζουν το μισοάδειο ποτήρι,
εκείνα ποτέ δεν θα το βρουν μισογεμάτο.
Ίσως κάποτε τα καταφέρουν,
παρακινούμενα από δυο χείλη που τα σκούπισαν
ή τα μάτια που τα αντίκρυσαν και δάκρυσαν
σαν από συμπόνια.
Στο βυθό του ξεχειλισμένου-πλέον- ποτηριού
ελπίζω να διακρίνω αμυδρά την βάρκα που ναυάγησα
μα να μην μπορώ πλέον να δω
το κενό που άλλοτε μας βούλιαξε.
Τότε θα μπορέσω με ασφάλεια να πλεύσω
για νερά πιο γαλάζια,
για κρεβάτια πιο παρήγορα
και νύχτες που μοιάζουν να ξεχνούν
το κενό που ποτέ δεν μπαλώθηκε.
Σίσυφος
Photography credits: Λούνα
topicap.wordpress.com 