Συναίσθημα: Απογοήτευση.
Εύχομαι να μπορούσα να σε μισήσω, ή έστω να ρίξω δάκρυα για χάρη σου
Μα η απογοήτευση είναι άδειασμα
Και να ξέρεις πως όλα τα «δεν πειράζει» που ξεστόμισα, ήταν μαχαιριές
που έκαναν πληγές στο σώμα μου, απ’ τις οποίες δεν έτρεξε ούτε στάλα αίμα
Έδωσαν απλώς διέξοδο στα συναισθήματα που είχα αρχίσει ευλαβικά να θρέφω για εσένα
κι έμεινα κενή, με ένα ανεπαίσθητο τσούξιμο στην καρδιά και ένα οριακά εμφανές χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο – κάθε φορά που η σκέψη αλήτευε προς το μέρος σου.
Θα ήθελα σαν τρελή να είχα την ικανότητα να σε μισήσω. Να μιλήσω άσχημα για εσένα, να κοπανάω πόρτες και να σπάω βάζα. Να σταματήσω να λέω «δεν πειράζει» και να μην χαμογελάω πια με αυτό το ανέκφραστο βλέμμα.
Εκείνο το βράδυ μου ζήτησες να μην κλάψω. Εγώ θα ήθελα πολύ να κλάψω, αλλά δεν μπορούσα. Θα ήθελα πολύ να με είχες πληγώσει, αν μη τι άλλο θα το προτιμούσα. Γιατί, όταν κάποιος σε πληγώνει, αφήνει μια μικρή ρωγμή από την οποία καταφέρνει και τυπώνει η ελπίδα.
Η απογοήτευση, όμως, είναι άδειασμα.
Κι όσο κι αν θέλω να σε σιχαθώ που με έκανες να αδειάσω έτσι ή ακόμα και να μελαγχολώ στη θύμησή σου εγώ απλά χαμογελάω αδιόρατα και μουρμουράω «δεν πειράζει…ας είναι καλά».
₦ικήτα
Photography credits: Mary Zacharaki
topicap.wordpress.com 