Συναίσθημα: Ενοχή
Μισώ τις κυριούλες με τα καρό σακάκια και το ροζ τακουνάκι
που περπατούν στους δρόμους ελαφριά,
και σταματάνε πού και πού για να χαιρετηθούν μεταξύ τους.
Αγκαλιάζονται ψεύτικα, φιλιούνται ψεύτικα και φεύγουν σαν ‘»αληθινές» κυρίες, με τη μύτη ψηλά.
Σιχαίνομαι, στ’ αλήθεια σιχαίνομαι, τους μικροαστούς που έρχονται πού και πού από το μαγαζί,
με το κεφάλι τους ψηλά με διατάζουν να κάνω τα θελήματά τους.
Δεν με κοιτάνε καν, φοβούνται στο κάτω κάτω μην κολλήσουν ‘’ανθρωπ(ο)ιά’’.
Μισώ επίσης εκείνες τις μανούλες που για να προστατέψουν το παιδί τους, δε το αφήνουν να κάνει λάθη.
Του έκοψες τα φτερά όταν ήταν μικρό,
μη του κόβεις τώρα και το χαμόγελο, που να πάρει!
Δεν θυμάμαι στ’ αλήθεια, αν σας είπα κάτι που σιχαίνομαι.
Σιχαίνομαι τα βλέμματα γεμάτα αηδία, αυτών που μας κοιτάνε όταν κατεβαίνουμε στις πορείες.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που προσεύχονται το βράδυ μη γίνει το παιδί τους σαν και εμάς.
Μισώ και αυτούς, αυτούς τους βλάκες που μόλις αρχίσει να βρέχει τρομοκρατούνται,
ανοίγουν την ομπρέλα τους και σαν υστερικοί φωνάζουν μέχρι να βρουν ένα υπόστεγο.
Ίσως και να φοβούνται μη λιώσει το καταραμένο τους ‘’εγώ’’.
Κάτι τέτοιους ανθρώπους τους σιχαίνομαι και τους συλλογίζομαι συχνά.
Ίσως γιατί όλη τους τη ζωή είναι ένοχοι,
μα ενοχές δεν νιώσανε ποτέ…
Μα παραλίγο να το ξεχάσω, δε σας είπα τι σιχαίνομαι πιο πολύ από όλα.
Σιχαίνομαι εκείνο το συναίσθημα όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι.
Κλείνω τα μάτια μου και με μεγάλη ευκολία βυθίζομαι στον ύπνο.
Μα πώς το κάνω αυτό η ρουφιάνα, πείτε μου.
Πώς κάνω κάτι τέτοιο ξέροντας,
ότι πάντα υπήρξα ένοχη
και όμως ενοχή δεν ένιωσα ποτέ μου…
Ӎαρίζα
Phtography credits: Nikos Tsip
topicap.wordpress.com 