Συναίσθημα: Προσμονή.
Κάπου σε ένα παγκάκι, κοντά μεσάνυχτα.
Το πλοίο μπαίνει στο λιμάνι.
Προσμένω την άφιξή μου σε έναν παράδεισο σιωπηλά, λες και κάποιος μου είπε πως εκεί ανήκω.
Προσμένω μια αγάπη άγρια και εσένα να μου πεις πως θες να διαβάσεις τα γράμματα που σου έχω γράψει.
Προσμένω ένα βράδυ ήρεμο, χωρίς να τρέμω πως θα μου κοπεί η ανάσα.
Μια τέτοια νύχτα ήταν και η πρώτη μας.
Κοιμήσου, καλέ μου, αρκετά είπαμε.
Να, θα ξαπλώσω δίπλα σου.
Σώπα. Ακούω βήματα.
Πίσω στο λιμάνι.
Κάτι μήνες αργότερα, κοντά μεσάνυχτα.
Έχω μείνει με μια ανάμνησή σου στα μπαγκάζια μου.
Κοιτάζω πίσω μου, μήπως και είσαι εκεί.
Ξεσκάρταρα ανάποδο άσσο και προέκυψε να είσαι εσύ.
Μα και πάλι θα βρεθώ στο ίδιο λιμάνι
Προσμένοντας πως ίσως μια μέρα
Δεν θα χρειαστεί να φύγω.
Ανάσα.
Επιτέλους.
Ṃαίρη ₮ζέιν
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 