Κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο… Τα δέντρα κουνιούνται γρήγορα σαν να χορεύουν. Το βλέμμα μου χάνεται στον απέραντο ουρανό και οι σκέψεις μου κυριεύουν το μυαλό μου. Άτακτες, πολλές, ασύνδετες, κουραστικές. «Όταν τελειώνει, κάτι νέο αρχίζει», «Όταν μια πόρτα κλείνει ανοίγει μια καινούργια», «Κοιτάζουμε μόνο μπροστά»… Φράσεις τέτοιες είναι που με κάνουν να νιώθω χειρότερα από ό,τι ήδη αισθάνομαι. Τι αισθάνομαι; Ποιο είναι αυτό το συναίσθημα; Μπερδεμένη, ανίκανη, φοβισμένη, αναστατωμένη… Όλα αυτά και ακόμα τόσα που δε ξέρω πώς να τα χαρακτηρίσω.
Τελείωσε…Τελείωσε και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι: γιατί τόσο γρήγορα; Πρόλαβα να το ζήσω; Έκανα όσα θα έπρεπε να κάνω; Τι θα μπορούσα να έχω κάνει; Οι επιλογές μου ήταν σωστές; Και τελικά τι είναι σωστό; Κι άλλες σκέψεις, γεμάτες ερωτήματα που δε βρίσκουν απάντηση! Μπορώ; Θέλω; Πρέπει; Όταν τελειώνει μια κατάσταση φεύγεις με μια εμπειρία, και αυτή είναι που σου δίνει το έναυσμα να ξεκινήσεις κάτι καινούριο. Όταν τελειώνει κάτι δε σου δίνει κανείς τις οδηγίες για το πώς να ξεκινήσεις ξανά, δε σου λέει κανείς ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα… Στέκεσαι και κάτι σαν αόρατη δύναμη σε κρατά εκεί, κοιτάζοντας το πριν με λησμονιά και ψάχνοντας το μετά απεγνωσμένος.
Στο τέλος έχεις αυτό το συναίσθημα, αυτό που φοβάσαι λίγο, παγώνεις από το πλήθος τον επιλογών που ανοίγονται μπροστά σου, σαστίζεις σκεπτόμενος το άγνωστο. Αυτό το συναίσθημα…
ℇstella
Photography credits: Ziggy
topicap.wordpress.com 