Δεν ξέρω τι με ενθουσίαζε περισσότερο, ότι θα δω τη φίλη μου μετά από τόσο καιρό ή ότι θα γνωρίσω μία νέα πόλη από το μηδέν (Δανάη συγγνώμη, εδώ νομίζω κερδίζει η Αυστρία); Από τη στάση του λεωφορείου μετά από την πιο μεγάλη αγκαλιά πήγαμε κατευθείαν στο κέντρο όπου τα μεγάλα πολύχρωμα κτήρια με άφησαν άφωνη ενώ βαρέθηκα να μετράω δέντρα και ποδήλατα. Στην πρώτη γνωριμία με την πόλη, περπατήσαμε σε όλες τις μεγάλες πλατείες, βρήκαμε τον παλιότερο φούρνο που χρονολογείται, κοντά στο παλάτι (θα φτάσουμε και εκεί) και φυσικά φάγαμε παγωτό σε ένα από τα άπειρα παγωτατζίδικα που κατακλύζουν τους δρόμους.
Η δεύτερη μέρα μας βρήκε στο τρένο για το Maribor της Σλοβενίας που απέχει μόλις μία ώρα από το Γκρατς. Τα πανέμορφα τοπία συνεχίζονταν και εκεί με πρωταγωνιστές την πελώρια γέφυρα πάνω από τον ποταμό Ντράβα και τους κύκνους που κολυμπούσαν σε αυτόν. Πεινασμένες από το περπάτημα βρεθήκαμε σε ένα εστιατόριο με φαγητό από διάφορα σημεία των Βαλκανίων και με μία μίξη γερμανικών αγγλικών και ελληνικών καταφέραμε να παραγγείλουμε και να φάμε, ενώ μετά από μία γρήγορη επιδρομή σε ένα ζαχαροπλαστείο γυρίσαμε στο Γκρατς.
Τις δύο επόμενες μέρες τις αφιερώσαμε στα αξιοθέατα. Το ποδήλατο μας πήγε στο Schloss Eggenberg, ένα μπαρόκ παλάτι στα δυτικά της πόλης που σε μεταφέρει σε μία άλλη εποχή και έπειτα σε ένα καταπράσινο πάρκο που παρ’ ότι ήταν γεμάτο κόσμο έκανε τη λέξη γαλήνη να φαίνεται σχεδόν απτή. Το ίδιο αίσθημα δημιουργεί και ο λόφος Schlossberg που με τη θέα του επιβεβαιώνει γιατί χαρακτηρίζουν το Γκρατς παραμυθούπολη. Στο γυρισμό ήρθε και αυτή που ίσως είναι η αγαπημένη μου στιγμή όλου του ταξιδιού, αφού ανακαλύψαμε μία γωνία της πόλης όπου ένας μουσικός του δρόμου έκανε με το βιολί και τη φωνή του κάθε περαστικό να σταματήσει για να τον ακούσει.
Την πέμπτη και τελευταία μέρα βρεθήκαμε στο Bakaliko ένα ελληνικό εστιατόριο στο κέντρο με απίστευτο φαγητό και διαχείριση ενώ το απόγευμα κάναμε μια γρήγορη βόλτα γύρω από την πανεπιστημιούπολη και περπατήσαμε για τελευταία φορά δίπλα στο ποτάμι. Είχαμε και ένα αντίο να πούμε. Αν η πόλη ήταν ένα χρώμα, θα ήταν σίγουρα το μοβ. Σε ηρεμεί μα έχει βάθος και τόσα να σου δείξει. Μία πορεία στους δρόμους της και γρήγορα διαπιστώνει κανείς ότι η ζωή κινείται με διαφορετικούς ρυθμούς στα διαφορετικά σημεία. Από τη μία το γεμάτο ζωή κέντρο που συνδυάζει τα παραδοσιακά κτίσματα με βραβευμένα σύγχρονα κτήρια, καθολικούς ναούς και παλάτια- στολίδια και από την άλλη, μικρά σπίτια με κήπους, λίμνες και ποτάμια.
Tο μυαλό μου και το τρένο της επιστροφής γέμισαν εικόνες, μυρωδιές, τοπία και μουσικές. Αν είναι να αφήνουμε πράγματα να μας κατακλύζουν, ας είναι τέτοια όμορφα, πανέμορφα πράγματα.
Mary Zacharaki
Photography credits: Mary Zacharaki
topicap.wordpress.com 