Το ταβάνι πλησιάζει, στάζουν νερά από μέρες
Ρούχα απλωμένα στην υγρασία να μουλιάζουν
Μία πετσέτα παρατημένη από προχθές στο πάτωμα του μπάνιου και τα πιάτα στοίβα στον νεροχύτη
Στοίβα και τα λόγια που ξέχασα να πω,
άτσαλα παρατημένη δίπλα σε αυτή με όλα όσα δείλιασα να κάνω.
Η υγρασία δεν θα μπορούσε ποτέ να διαπεράσει έναν τοίχο από ατσάλι κι όμως επιμένουμε να τους χτίζουμε τρωτούς
Κάπως έτσι, προσπάθησα να σου δείξω ότι οι σκέψεις μου θα μπορούσαν να είναι ατσάλινες, το ίδιο κι εγώ
Επιμένεις, όμως, να με κρατάς σαν να είμαι φτιαγμένη από πλαστελίνη.
Πλέον δεν μπορώ να κοιμηθώ ούτε στιγμή προτού λιποθυμήσω από εξάντληση στο κρεβάτι.
Και το άγχος μου, νομίζω απέκτησε μυρωδιά,
μυρίζει σαν μπογιά.
Λες να μπορέσω να χρωματίσω τους τοίχους που υψώνεις ανάμεσα μας με το άγχος μου;
Ίσως και να το έκανα ήδη. Με ακολουθεί παντού, αυτή η μυρωδιά.
Επιμένω να πιστεύω πώς είναι το άγχος,
όμως κάποιος μου σφύριξε ότι είσαι εσύ φρεσκοβαμμένη
Κάποια μέρα θα γκρεμίσω όλους τους τοίχους σου και θα χτίσω νέους
Κάποια μέρα θα σε δεχτώ όπως είσαι
Κάποια μέρα θα σε αγαπήσω
Κάποια άλλη μέρα θα με αγαπήσω.
₦ικήτα
Photography credits: Panos Kympou
topicap.wordpress.com 