Ξετυλίγεις το νήμα, σαν να ξεμπλέκεις ανείπωτες σκέψεις,
γνωρίζεις πως είναι δύσκολο, να υφαίνεις με κλωστή που χορεύει,
να ακολουθείς μονοπάτι απάτητο, ασχεδίαστο δρόμο.
Δεν θα σου πεις, δεν θα σου πουν,
τα λόγια είναι έτοιμα κελιά και καλούπια στενά,
παρά μόνο θα βλέπεις το νήμα χαοτικά να τυλίγεται
να προκαλεί τις όποιες ικανότητες νομίζεις πως έχεις,
για κάτι απλό, ένα ύφασμα στρωτό,
να τυλίγει τις μέρες, τις ώρες που μετράς, τα βλέμματα,
τις χειρονομίες, τις φράσεις, τις κινήσεις,
σαν ένα καθησυχαστικό πέπλο ·
σαν ένας μανδύας τρελού από τον ίδιο ραμμένος,
-να κάθεται σωστά, στο ακριβές νούμερο –
απ’ τον εαυτό για τον εαυτό με τακτική λεπτή,
να εξασφαλιστεί στεγανή φυλακή.
Να γελάσεις, πρέπει μετά, να ειρωνευτείς όσα πρόχειρα σχεδιάζεις,
για όσες ειρωνείες σου βγαίνουν σαν ρόγχος πνιγμού,
στις όσες αυτές μεταμφιεσμένες κατάρες, να γελάσεις,
για όσα κτυπήματα νομίζεις πως ρίχνεις στην φορτωμένη στου πλάτη,
γιατί το νήμα πρέπει όντως να λυθεί, να πιαστεί, να υφανθεί,
μην σε πνίξει, υπερβολικά ελεύθερο χυθεί,
για να πάρεις ανάσα, να μπορείς όρθιος να σταθείς,
και όσα πετάγονται έτσι, σαν αλλοπρόσαλλη πρώτη ύλη,
να παίρνουν κάποιο, έστω θολό, σχήμα
να παίρνουν κάποιο προσωπικό νόημα.
Τρέξε, δηλαδή, να μαζεύεις την όση κλωστή σε πλακώνει από παντού,
τρέξε να προφτάσεις να μην σε ισοπεδώσει,
τρέξε μήπως και δεις στο τέλος
να απλώνεται πάνω στο παγωμένο δάπεδο ολόγυρά σου
κάποιο δικό σου χαλί απέραντό, τόνοι δουλεμένου χάους,
πλεγμένες αγχόνες.
Τρέχω, τρέχω και οι αντίλαλοί ήδη μου λύνουν και δένουν θηλιά.
ѺΡΕΣΤΗΣ
Photography credits: Mary Jane
topicap.wordpress.com 