Βιάζομαι να σκιαγραφήσω όσα με προσπερνούν
-τρέχοντας με την δική μου φυγόκεντρη ταχύτητα-
ενώ ένα ψύχος παράλληλο του σημερινού
τονίζει τις γωνίες των σκέψεων.
Χαράσσουμε τους δρόμους με τα στίγματα των αναμνήσεών μας,
όπως διευκρινίζονται τα χιλιοπατημένα μονοπάτια,
βαθαίνοντας, λειαίνοντας, καταστρέφοντας,
ποδοπατώντας το κατειλημμένο σημείο του καμβά που, ασυνείδητα,
διεκδικουμε για δικό μας.
Βιάζομαι,
και αυτή η βιασύνη καταντά ουσιώδης.
Παραμένει, υπομονετική, σαν τον ήλιο,
σαν την έλλειψη μη-κοφτερού αέρα,
σαν μία αναπνοή που πονά.
Ένα διάχυτο, υπόκωφο, «πρέπει» ενάντιο της βιασύνης
αποκαλύπτεται να’ ναι άλλη μία της εκδήλωση.
Τα «πώς» και κυρίως όλα τα «πότε»
τροχίζουν τις στιγμές σε ροκανίδια,
τα χέρια που αναζητούν γεμίζουν σκλήθρες,
τα ξύλινα είδωλα, όλα τα καθημερινά συναισθήματα που ψηλαφούμε,
λειαίνονται μέχρι εξαϋλώσεως.
Σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο τέφρα και σκόνη,
κοιτώ τον ήλιο σαν λάμψη σ’ εκείνες τις γυαλιστερές γωνίες σκέψεων,
-πρόσβαση μέσω της ανάκλασης-
υπό το απόμακρο λευκό χειμωνιάτικο φως, διάθεση γκρίζα
το εσωτερικό κενό για όσα τεμαχισμένα κείτονται,
τα καταναλωμένα, καύσιμα οχήματος σε μόνιμη φυγή.
Ѻρέστης
Photography credits: Panos Kympou
topicap.wordpress.com 