Αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο.

Σαν σήμερα γεννιέται στην Αρκαδία, το 1911, ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές και στιχουργούς του περασμένου αιώνα, ο Νίκος Γκάτσος. Γνωστός στους περισσότερους για την ποιητική του σύνθεση «Αμοργός» ή τους στίχους του που «ντύνουν» κάποια από τα πιο έντονα τραγούδια της περασμένης χιλιετίας, ο Γκάτσος είχε την τύχη να συνεργαστεί με εμβληματικούς συνθέτες του περασμένου αιώνα (Χατζιδάκις, Ξαρχάκος). Έτσι, οι στίχοι του και οι εικόνες του ζουν και διανθίζονται από τους πολυάριθμους ακροατές των μελοποιημένων στίχων του. Πιο κάτω θα παραθέσω και κάποια παραδείγματα. Είναι όμως ταιριαστό, να αφήσω την ιστορία του να σας τον περιγράψει…

Μένει ορφανός σε ηλικία πέντε χρονών από πατέρα, ο οποίος πεθαίνει σε πλοίο καθώς μετανάστευε στην Αμερική και πετιέται στην θάλασσα. Τελειώνει το Δημοτικό και το Γυμνάσιο και έπειτα γράφεται στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (την οποία διακόπτει στο δεύτερο έτος). Μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα εισέρχεται σε λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής και συνδέεται με το ρεύμα του υπερρεαλισμού. Η ποιητική του σύνθεση «Αμοργός» αποτελεί παράδειγμα ελληνικού υπερρεαλισμού και αφήνει ανεξίτηλο στίγμα στην ελληνική ποίηση. Παράλληλα, διαπρέπει ως στιχουργός και σημαδεύει το ελληνικό τραγούδι με την αισθαντική του ματιά και τις ζωντανές του εικόνες.

Δείτε και ακούστε και εσείς τον σπουδαίο αυτό καλλιτέχνη. Ίσως έτσι όλοι μας έρθουμε πιο κοντά στον «Κεμάλ» που κρύβουμε μέσα μας…

Ένα ποιητικό απόσπασμα:

Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ΄άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ’αγκάλιασα και χορέψαμε
μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο
τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου
(Αμοργός, σ.26-27)

Και κάποια τραγούδια: