Επίτρεψέ μου να σε τοποθετήσω στους γιορτινούς δρόμους της πρωτεύουσας. Δεν πιστεύω να έχεις χάσει τέτοιο θέαμα… Από τα μέσα Νοεμβρίου στην Αθήνα, αίφνης, γίνεται μια μικρή έκρηξη φωτός που μένει για κάμποσο καιρό μέχρι να επιστρέψει η καθιερωμένη της γκριζίλα. Πιάσε με, λοιπόν, από το χέρι και έλα να περπατήσουμε μαζί για λίγο. Θα είναι τιμή μου να σε ξεναγήσω στο κέντρο της πόλης μου.
Ξεκινάμε τον περίπατό μας από το σταθμό του μετρό στην πλατεία Συντάγματος. Κάθε χρόνο ένα μεγαλοπρεπές δέντρο επιδιώκει την ένωση των ανθρώπων κάτω από αυτό. Μα κοίτα το μεγάλο δέντρο, τόσο μεγάλη αγάπη πρέπει να νιώθεις. Πώς μπορείς να μην το βλέπεις;
Κάτω από το δέντρο -εκτός από την υποκρισία- αντικρίζεις ανθρώπους με τα γιορτινά τους προσωπεία, πάλι μπροστά από μία οθόνη να προσπαθούν να απαθανατήσουν ένα πλαστικό χαμόγελο για τους εικονικούς τους -δήθεν- φίλους. Όλα είναι καλά. Τι και αν τσακώθηκες με τον άντρα σου, τι κι αν σου τα ‘ψαλλε το αφεντικό; Είναι Χριστούγεννα. Πρέπει να είμαστε χαρούμενοι. Είναι, εξάλλου, η γιορτή της απάτης.
Προχωρώντας στην Πανεπιστημίου ή τη Σταδίου ή όποιον άλλο -γαλαντόμα στολισμένο- δρόμο της Αθήνας επιλέξεις, το επόμενο φαινόμενο δεν αλλάζει. Στα αριστερά μας, κυρίες και κύριοι, βλέπουμε ένα άγριο ζώο στο φυσικό του περιβάλλον. Όχι, περίμενε… Είναι ο συνάνθρωπός μας που τουρτουρίζει κάτω από μία ξεφτισμένη κουβέρτα πάνω σε ένα χαρτόκουτο. Βρίσκεται δίπλα από την τράπεζα. Τι ειρωνεία… Τα μελανιασμένα του χέρια κρατούν ένα πλαστικό ποτήρι. Ένα κομμάτι από το χάρτινο στρώμα του έχει σκιστεί και πάνω γράφεται με αδύναμη γραφή η λέξη «ΠΕΙΝΑΩ». Μα ο τραπεζίτης που περπατάει μπροστά μας είναι πονόψυχος και παραμερίζοντας το κασκόλ και το βαρύ παλτό του, βγάζει κάτι φραγκοδίφραγκα και τα αφήνει με τα δερμάτινα γάντια του μέσα στο ποτήρι που κρατούν ευλαβικά τα παγωμένα χέρια.
Είδες ήδη αρκετά. Έλα, ας γυρίσουμε πίσω στο μετρό. Χαμογέλα και εσύ κοιτάζοντας τα λαμπάκια ή απλά μείνε σιωπηλός να κοιτάζεις τα ακόμη γκρίζα πλακάκια. Μετά θα πάμε σπίτι και όλα θα είναι εντάξει. Θα τυλιχτείς στην προσωπική σου μιζέρια και θα σε καταπιούν μόνο τα δικά σου βάσανα.
Καθώς τα σκέφτεσαι όλα αυτά στο κάθισμα του μετρό, εμφανίζεται και εκείνο το μικρό κοριτσάκι που το έχεις δει να μεγαλώνει και οι μόνες κουβέντες που βγαίνουν από το στόμα του να είναι για να του δώσεις λίγα ψίχουλα. Έπειτα ίσως συνειδητοποιήσεις ότι και εσύ ο ίδιος έχεις ζητιανέψει, για αγάπη όμως. Πού εξαφανίστηκε αυτές τις μέρες; Γιατί κανείς, απλά, δεν δίνει; Εσύ και εγώ, αφού μπορούμε, γιατί δεν δίνουμε;
Μα καλά, γιατί δεν μου το λες τόση ώρα; Γράφω λάθος τη λέξη. Αυτή είναι η γιορτή της απάτης. Παρόλα ταύτα, αν επιμένεις στη λέξη «αγάπη», τότε μέτρα τη σε χτύπους άγχους κάθε μέρα, σε αστέγους που τους τρώει το κρύο και σε τσιγγανάκια που παίζουν εμβατήρια χαμένης νιότης.
Ṃαίρη ₮ζέιν
Photography credits: Μαίρη Τζέιν
topicap.wordpress.com 