Κάψαμε το παρελθόν μας, ένα σπίρτο τη φορά. Με δύο κουτιά σπίρτα -ένα για την κάθε μία- και με την υπόσχεση στους εαυτούς μας ότι δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη και αυτήν τη χρονιά.
Έκαψα με ευκολία αυτή την ιδέα που είχα για χρόνια, ότι θα μεγαλώσουμε μαζί. Ότι θα ξαπλώνουμε στο ίδιο κρεβάτι κάθε βράδυ, μέχρι που δεν θα υπάρξει νέο πρωινό να αντικρίσουμε. Ακόμα επαναφέρω τέτοιες εικόνες, κάποια βράδια που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, μα έχω πάψει να πιστεύω σε αυτές.
Κάπου εκεί έκαψα τις υψηλές προσδοκίες που είχα από εσένα. Και από εσένα, από εσένα και από εσένα… Έκαψα και κάθε συναίσθημα που είχα για εσένα που νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να σε φανταστώ με άλλη. Ακόμη δεν μπορώ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Αλλά κράτησα την αίσθησή σου και τα μάτια σου όταν τα χτυπούσε ο ήλιος κάτω από τις βρεγμένες σου βλεφαρίδες.
Άφησα πίσω της υψηλές προσδοκίες που είχα από εσένα. Κι εσένα. Συγγνώμη που θέλησα να γίνετε κάτι διαφορετικό για χάρη μου, θα προσπαθήσω να αγαπήσω τους επόμενους ως έχουν—όχι όπως ιδανικά θα ήθελα να είναι. Τις προσδοκίες που είχα από εσένα δεν κατάφερα να τις κάψω. Κάτι που το σπίρτο αρνούνταν να ανάψει, κάτι που σιγοκαίνε ακόμα μέσα μου -αυτές μένουν για να μου θυμίζουν ότι καλό θα ήταν να ανοίγω τα μάτια μου στις κόκκινες σημαίες προτού να είναι αργά.
Είδα τη φλόγα να καταπίνει το σπίρτο καθώς υποσχόμουν στον εαυτό μου ότι θα σε βγάλω από το μυαλό μου, ότι θα κάνω το πρώτο βήμα για να αλλάξω. Μαζί με αυτό δεν θα δενόμουν ξανά με αιθέρες και έκανα παρανάλωμα την πεποίθησή μου ότι κάποιος σαν εσάς θα μου επέστρεφε την ελευθερία να αναπνέω.
Πυρπόλησα τις στιγμές που έχασα χρόνο εξαιτίας της βαρεμάρας μου και όλες αυτές τις φορές που άφησα τη μαμά μου με ένα παράπονο, όπως έκανα και με τις κρίσεις πανικού μου που με βρήκαν άδικα, καθώς αγχωνόμουν για ανοησίες. Αναθεμάτισα τον εαυτό μου καθώς καιγόταν το σπίρτο για τα βιβλία που δεν διάβασα, τα κείμενα που δεν έγραψα και τα απογεύματα που έφυγα από το σπίτι αντί να περάσω χρόνο με την οικογένειά μου.
Έκαψα κάθε τοξικό χαρακτηριστικό που δημιουργεί πληγές στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους που αγαπώ. Έκαψα κάθε τι μου προκάλεσε λύπη, άγχος και φόβο. Έκαψα όλους όσους δεν δίστασαν να με αμφισβητήσουν καθώς και το γεγονός ότι αντί να τους μισήσω, μίσησα εμένα. Δεν θα με μισώ πια. Δεν κατάφερα να κάψω το μίσος, μα υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να το αποδομήσω. Το αντίθετο του μίσους δεν είναι η αγάπη, μα η αποδοχή. Καίω, λοιπόν, την πεποίθηση ότι χρειάζεται να αγαπήσω όσα μισώ σε εμένα, και ξεκινάω το μακρύ ταξίδι προς την αποδοχή.
Βλέπουμε τη φλόγα να σιγοκαίει καθώς απλώνεται πάνω στο σπίρτο και ορκιζόμαστε στους εαυτούς μας πως δεν θα νιώσουμε πάλι τον ίδιο πόνο. Δεν θα μας επιτρέψουμε να χάσουμε ξανά τόσα πολλά. Ίσως τώρα να έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε, να γίνουμε αυτό που τόσο σκληρά δουλεύουμε για να γίνουμε. Είμαστε εδώ και αυτό είναι το τώρα.
₦ικήτα
Ṃαίρη ₮ζέιν
Photography credits: Ṃαίρη ₮ζέιν
topicap.wordpress.com 