Καμιά φορά αξίζει να αγαπάς, ακόμη και αν δεν αγαπιέσαι. Γαμώτο, δεν σε νοιάζει. Εσύ απλά αγαπάς και δεν σε νοιάζει ο άλλος. Δεν σε νοιάζει ακόμη και αν ο άλλος σε μισεί, στην τελική. Πολύ απλά, γιατί εσύ τον αγαπάς. Αυτός ο άνθρωπος ό,τι και να κάνει δεν θα βγει ποτέ από μέσα σου – ό,τι και αν προσπαθήσεις να κάνεις εσύ.
Για πάντα θα είναι εκεί να σου θυμίζει ότι αγάπησες, ότι απαρνήθηκες και ξέχασες τα πάντα, ότι έφτασες στα άκρα κάνοντας πράγματα που διαφορετικά θα ορκιζόσουν πως δεν θα έκανες, ότι δόθηκες ολοκληρωτικά. Χωρίς αυτό να είναι -απαραίτητα- κακό. Για την ακρίβεια, δεν είναι κακό, αλλά κάτι άλλο. Ανιδιοτέλεια λέγεται. Δύσκολο πράγμα.
Και είναι δύσκολη, όχι αυτή καθ’ εαυτή, αλλά η εγωιστική μας ανάγκη να τη «μολύνουμε» την καθιστά ίσως και αδύνατη. Όμως αυτή είναι η μόνη αληθινή. Αυτή που στο τέλος θα μείνει. Ακόμη και αν μαζί της κουβαλά γλυκόπικρες αναμνήσεις. Ακόμη και αν σου τον θυμίζει, τον άνθρωπο για τον οποίο θα άφηνες τον εαυτό σου και -τι ειρωνικο-τραγικό- τον άνθρωπο που σε έμαθε να αγαπάς. Τον άνθρωπο που σε έμαθε να σε αγαπάς.
Μαρία Ρ.
Photography credits: Eleni Karagianni
topicap.wordpress.com 