Νόμιζα πως με είχα ξεχάσει σε κάποια γωνία του μυαλού μου, έτσι ένα βράδυ ξεκίνησα και τις έψαξα μία-μία μπας και με βρω.
Σε κάποιες βρήκα σκόνη, σε άλλες μοναξιά.
Σε κάποιες είδα φως και σχεδόν μπορούσα να ακούσω το γέλιο, να γευτώ την ευτυχία.
Σε άλλες δεν μπορούσα να δω τίποτα πέρα από σκοτάδι και έκλεισα σφιχτά τα αυτιά μου για να μην ακούσω το κλάμα.
Την αλμυρή γεύση της θλίψης δεν μπορούσα να την αποφύγω, και ούτε η μνήμη με άφησε να προσποιηθώ πως ήταν δάκρυα χαράς.
Απόγνωση, οργή, αγάπη, μίσος, πόνος.
Όλα εκεί.
Κι εγώ συνέχισα να ψάχνω.
Όμως κουράστηκα και έπεσα, και μετά απλά σερνόμουν.
Κι εκεί που μάτωνα έμενα, και από κάπου άκουγα μια γνώριμη φωνή να ψιθυρίζει
«Για το καλό μου.»
Η γιαγιά μου, σε μια ζωή που τώρα φαντάζει ξένου, μου είχε πει πως όποιος ψάχνει βρίσκει.
Και εγώ έψαξα.
Έτσι κι εγώ βρήκα.
Πολλά.
Απλά όχι εμένα.
Νόμιζα πως με είχα ξεχάσει σε κάποια γωνία του μυαλού μου, έτσι ένα βράδυ ξεκίνησα και τις έψαξα μια-μια μπας και με βρω.
Απόψε σταμάτησα όμως, γιατί κατάλαβα πως το μυαλό μου είναι κύκλος.
Και μπορεί να μην τα πήγαινα καλά με τη γεωμετρία όμως αυτό το θυμάμαι.
Οι κύκλοι δεν έχουν γωνίες.
ℬασιλική
Photography credits: Marina Lazari
topicap.wordpress.com 