Σαν σήμερα γεννήθηκε μια ιστορική προσωπικότητα της ελληνικής μουσικής σκηνής.
Τι να πει κανείς για τον Τζίμη; Μια πραγματική ιδιοφυΐα με ατελείωτο χιούμορ, ταλέντο που δεν «χώραγε» πουθενά. Ήταν βαθιά πολιτικοποιημένος (αναρχο-αυτόφωτος αυτοπροσδιοριζόταν) που με σατυρικό τρόπο αποτύπωνε τα πολιτικά (και όχι μόνο) δρώμενα.
Αν καθόμουν να σου μετρήσω πόσες φορές τον πήγαν στα δικαστήρια θα σου ‘γραφα για ώρες. Βλέπεις, «πονούσε» αρκετούς η τόσο καταπληκτική σάτιρά του που σε έκανε γελάς μέχρι δακρύων. Αγαπούσε τη μουσική γι’αυτό μαζί με τις Μουσικές Ταξιαρχίες (αλλά και σόλο) μάς χάρισε πολλά απίστευτα τραγούδια -και από μουσικής άποψης και από νοηματικής. Παραδείγματος χάρη (θα πω δύο τρία αγαπημένα): Σουζάνα, Νεοέλληνας, 10000 Watt.
Πέρα από αυτά ασχολήθηκε με την φωτογραφία, τα ζώδια (ζωόδια, όπως τα χαρακτήριζε) τη συγγραφή βιβλίων, ποιημάτων και γενικώς ήταν ένας πολύπλευρος, ερωτικός και απίστευτα ταλαντούχος καλλιτέχνης-performer. Σαν υπέρτατος καλλιτέχνης έβαλε πάνω την τέχνη από την υγεία του και έφυγε πάνω στην σκηνή…
Τζιμάκο μου, με το παρακάτω τραγούδι με έμαθες να αγαπάω πραγματικά. Τζίμη, με έμαθες να σατιρίζω τη ζωή μου και να βλέπω πιο θετικά. Με έμαθες να μην έχω πρόβλημα με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Με έμαθες να χαμογελάω όταν καίγομαι. Γι’ αυτό δεν σε ξεχνάω. Στραβάδι, απολύθηκες και μας λείπεις, ρε γαμώτο…
Υ.Γ: Σε ευχαριστώ για όλα.
₭όλιας
topicap.wordpress.com 