Starry Night, 1889 | Van Gogh
Εχθές το βράδυ με ρώτησες γιατί διάλεξα εσένα. Είμαι τόσο ηλίθια που δεν απάντησα. Δάγκωσα τα χείλη μου και κατέβασες το κεφάλι σου απογοητευμένος. Ένιωσα τόσο άσχημα, ίσως περισσότερο και από εσένα. Δεν μίλησα γιατί στα μάτια μου είσαι ένα έργο τέχνης, ένας πίνακας ζωγραφικής που μπορεί να δυσκολεύομαι να περιγράψω, αλλά έκανα μια απόπειρα να ζωγραφίσω.
Για εμένα είσαι αυτή η ζωγραφιά. Κάνεις ακόμα και τα πιο σκοτεινά βράδια μου να λάμπουν πιο πολύ από κάθε πρωί. Κάνεις το μυαλό μου να ταξιδεύει σε κάθε πολιτεία της γης, σε μικρά απαρχαιωμένα χωριά, σε ερημωμένα βουνά, πυκνά δάση και ταραχώδης ωκεανούς, από εκείνους που μπλέκονται ανάμεσα στα άστρα που συνοδεύουν τις βόλτες μας. Άλλοτε είσαι έντονος σαν εκείνα τα θορυβώδη κύματα και άλλοτε ήρεμος όπως ο θερινός ουρανός. Και οι δύο περιπτώσεις έχουν ένα κοινό, το μπλε χρώμα, το αγαπημένο μου. Γιατί όπως και να είσαι, θα είσαι πάντα το αγαπημένο μου χρώμα. Εκείνο που που δίνει ζωή στα αισθήματά μου, που με συνοδεύει όσο μακριά και αν είμαι. Και να θυμάσαι πως όσο ψιλά και τρομακτικά και ας είναι τα εμπόδια που αντιμετωπίζω για να είμαι μαζί σου, όπως εκείνο το κυπαρίσσι που έχω σχεδιάσει στα αριστερά, δεν έχει καμία σημασία μπροστά στη θέαση της υπόλοιπης εικόνας.
Υ.Γ.: Ίσως αυτή η ζωγραφιά να μην σου αρέσει, αλλά να ξέρεις πως εγώ την αγαπώ, γιατί είσαι εσύ.
ℳoschaz
topicap.wordpress.com 