Νιώθεις όμορφα όταν έχεις ανθρώπους γύρω σου που σε παρακινούν και θέλουν να περνούν χρόνο μαζί σου. Νιώθεις σημαντικός. Άλλοτε, όμως, πνίγεσαι και εύχεσαι να μην είχες κανέναν, να ήσουν ήρεμος και να ευχαριστιόσουν την ησυχία σου. Όταν όμως αυτή η ησυχία έρθει, λίγη ώρα μονάχα χρειάζεται για να δεις ότι δεν σου αρέσει. Ξαφνικά θυμάσαι πώς είναι η μοναξιά και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως έτσι είναι καλύτερα. Όχι γιατί το πιστεύεις πράγματι, αλλά γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς πως έχεις ανάγκη τους ανθρώπους.
Και τα βράδια που έψαχνες κάποια χέρια να σε αγκαλιάσουν έχουν έρθει ξανά. Τότε επιλέγεις να κοιμάσαι νωρίς, να γεμίζεις το πρόγραμμα σου με ανούσιες ασχολίες, ώστε να μην έχεις χρόνο για σκέψη. Δεν θες να έχεις δίπλα σου ανθρώπους διότι ισχυρίζεσαι πως σε περιορίζουν μα ούτε θες να είσαι μόνος γιατί νιώθεις πως δεν έχεις ενδιαφέρον σαν άτομο. Πόσο περίεργο πλάσμα είσαι, τέλος πάντων; Ή έτσι θέλεις να πιστεύεις, νομίζοντας πως αυτός ο χαρακτηρισμός σε κάνει μοναδικό; Μόνο την προσοχή αναζητάς τόσο των γύρω σου όσο και του ίδιου σου του εαυτού. Όπου και αν πας, όσα πράγματα και αν κάνεις, πάντα μόνος θα καταλήγεις. Αυτή είναι η φύση σου, καιρός να το αποδεχτείς.
Υ.Γ.: Απόψε ξάπλωσες νωρίς, μα ο ύπνος δεν συμφώνησε. Γι’ αυτό να σκέφτεσαι κατέληξες και αυτό το κείμενο αυθόρμητα έγραψες.
ℳoschaz
Photography credits: Φίλιππος Ηλιόπουλος
topicap.wordpress.com 