Είμαστε και εμείς που η καραντίνα όχι μόνο δε μας έχει επηρεάσει ψυχολογικά, αλλά -αντίθετα- μας έχει ευνοήσει. Την έχουμε καλά, διότι δε βγαίναμε ιδιαίτερα έτσι κι αλλιώς. Για εμάς διασκέδαση είναι το άραγμα στο σπίτι, με ξεχειλωμένες φόρμες και μαλλιά αγουροξυπνημένου λιονταριού. Για εμάς, η κλάψα του “δε-μπορώ-να-κάτσω-μέσα” φαίνεται πραγματικά παράξενη. Είμαστε εμείς που μπορεί όσοι δε μας ξέρουν καλά, να μας θεωρήσουν βαρετούς και μονόχνοτους. Είναι, άραγε, τόσο κακό να απολαμβάνεις το χρόνο που έχεις μόνος σου;
Έχω μια πανοπλία που δε φαίνεται -και όχι από ανάγκη. Πάντα νιώθω μόνη μου ανάμεσα σε πλήθος -και όχι επειδή δε μου αρέσουν οι γύρω μου ή από στενοχώρια. Μου αρέσει αυτό που κάνω, το αγαπώ. Είναι δύσκολο τη σήμερον ημέρα να καταλάβει κάποιος για μένα ότι ή θα κάνω πρόθυμη παρέα μαζί του ή δε θα κάνω καθόλου. Είναι δύσκολο να πιστέψουν ότι αγαπώ τους γύρω μου το ίδιο με εμένα, στην τελική. Για αυτό αν ρωτήσεις κάποιον που με ξέρει θα σου πει ότι είμαι επικοινωνιακή, αλλά για κανέναν λόγο εξωστρεφής.
Είναι διότι ο δικός μας τύπος ατόμου έχει πραγματικά ελάχιστους κοντινούς, αλλά σε αυτούς βγάζει την καρδιά του και τη δίνει χωρίς δισταγμό. Οι δικοί μου κοντινοί έχουν πάρει πρέφα τι γίνεται με εμένα και έχουν αποδεχτεί αυτή τη συνύπαρξη χαρακτηριστικών, που σε πρώτη εντύπωση φαίνονται εντελώς αταίριαστα. Ο κύκλος μου εδώ και χρόνια είναι μικρός, σταθερός και πολύτιμος.
Για αυτό η καραντίνα στην οποία θέλοντας και μη έχουμε υποβληθεί, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να διαπιστώσεις αν σου αρέσει στ’ αλήθεια η παρέα του εαυτού σου, αλλά και να διαπιστώσεις ποιοι είναι οι πραγματικά κοντινοί σου άνθρωποι. Αν φρικάρεις στην ιδέα του να είσαι μόνος με τον εαυτό σου, μάλλον δε σου αρέσει και πολύ η παρέα αυτού του τύπου. Τώρα είναι η ευκαιρία να σκεφτείς τι μπορείς να κάνεις για αυτό. Αν κάποια πράγματα σε βασανίζουν, τώρα είναι η ευκαιρία να σκεφτείς πώς θα τα αντιμετωπίσεις. Τώρα είναι η ευκαιρία να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να αναλογιστείς αν σου αρέσει στα αλήθεια ο δρόμος που έχει πάρει η ζωή σου – κι αν όχι, είναι στο χέρι σου να τον αλλάξεις.
Οι φίλοι σου είναι στα αλήθεια φίλοι σου; Ο σύντροφός σου είναι πράγματι ο άνθρωπός σου ή είστε μαζί από συνήθεια; Με την οικογένειά σου πού βρίσκεστε; Διότι στις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα νομίζουμε ότι το κύριο ρήμα είναι το “κάνω”, ξεχνώντας ότι στην πραγματικότητα είναι το “είμαι”. Οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις βασίζονται στην εσωτερική σύνδεση, στα συναισθήματα, σε αυτό που είστε ο ένας για τον άλλον – και όχι στα εξωτερικά ερεθίσματα, στις φανταχτερές εξόδους και σε ό,τι άλλο κάνετε, αλλά δεν είστε. Η καραντίνα, λοιπόν, εκ των πραγμάτων περιορίζει τις επαφές σε τέτοιο σημείο, που μόνο οι πραγματικές συνδέσεις μένουν ανεπηρέαστες, αλλά και βρίσκουν νέους τρόπους να εξελιχθούν. Και κάθε άνθρωπος οφείλει στον εαυτό του να τηρεί μαζί του τουλάχιστον μία πραγματική σύνδεση.
Κάποιος που γουστάρει την παρέα του εαυτού του, που δεν τον χαλάει να είναι μόνος του, δε σημαίνει ότι δεν έχει κανέναν ή ότι είναι μισάνθρωπος. Το αντίθετο μάλιστα. Έχουμε σκεφτεί πόσες “ψυχές της παρέας” στην πραγματικότητα φοβούνται να μείνουν μόνοι με τους εαυτούς τους; Μήπως πρέπει να αγαπήσουμε πρώτα λίγο το μέσα μας, έτσι ώστε να μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε τους ανθρώπους; Και μήπως αυτή η καραντίνα είναι που θα μας κάνει να καταλάβουμε πραγματικά τι έχει σημασία;
Κατερίνα
Photography credits: Marina Lazari
topicap.wordpress.com 