Δεν δουλεύεις έναν ρόλο, δουλεύεις τον εαυτό σου.
~ Isabelle Huppert, Γαλλίδα ηθοποιός
Είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει με το θέατρο. Ολόκληρη η ζωή είναι μια αυλαία για όλους, ενώ όσοι κάνουν θέατρο, όταν παίζουν νιώθουν πως ζουν. Σήμερα, 27 Μαρτίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου που δε με κάνει να θυμάμαι το θέατρο – απλούστατα διότι δεν το ξεχνάω ποτέ.
Με συντροφεύει ακόμα ένα παιδάκι από το παρελθόν που ήθελε να εκφράσει τις ιστορίες που διάβαζε και τα συναισθήματα που του προκαλούσαν, αλλά που ντρεπόταν ακόμα και να κουνηθεί ή να ανοίξει το στόμα του. Όταν όμως το μικρόβιο του θεάτρου σε κυριεύσει, δεν υπάρχει θεραπεία. Ο πυρετός που σου προξενεί δεν πέφτει ποτέ, και είναι αυτός που θα σε ωθεί να κάνεις θέατρο, να είσαι το θέατρο εφ’ όρου ζωής.
Το θέατρο σε κάνει να ταξιδεύεις όχι μόνο σε χώρες αλλά και σε άδυτα χαρακτήρων που ούτε καν είχες διανοηθεί, και όμως χωρίς αυτά δε θα ανακάλυπτες ποτέ ποιος είσαι εσύ πραγματικά. Το θέατρο σε κάνει να μην ενδιαφέρεσαι για το αν έχεις ταλέντο, αλλά για το πώς μπορείς να εξερευνήσεις νέους κόσμους και να πάρεις μαζί σου σε αυτό τους θεατές σου.
Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το λόγο που κάνουμε θέατρο και καμία δεν μπορεί να μας δώσει ακριβώς την απάντηση. Δεν υπάρχει καν απάντηση για το πότε και πού άρχισε το θέατρο – απλά εξαπλώθηκε στον πλανήτη κυριεύοντας την ανθρώπινη ψυχή. Το θέατρο είναι θεραπεία και πλούτος ψυχής, είναι εξέλιξη, είναι ζωή. Αν δεν ψάξουμε εμείς να το βρούμε, θα έρθει αυτό να μας βρει.
Τελικά, “δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο, δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε” όπως είχε πει Κάρολος Κουν.
Κάνουμε θέατρο, γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Κατερίνα
Artwork by: Athanasia Tsopanaria
topicap.wordpress.com 