Ξέρω καλά τι σημαίνει αυτη η σιωπή. Είναι τα αποσιωποιητηκά που ακολουθούν το ερωτηματικό μου. Είσαι ο ανάποδος άσσος που έκαψα εκείνο το βράδυ πάνω από την πόλη, μα μέσα μου να που απρόσκλητα αναγεννήθηκες από τις στάχτες σου. Δεν θα έπρεπε να γράφω πια για σένα.
Αισθάνομαι ένα σφίξιμο στο στήθος και ο καιρός έξω δεν με βοηθάει. Πάντα σιχαινόμουν τον αέρα. Φοβόμουν ότι θα μου πάρει μακριά ό,τι αγαπώ. Και όλα αυτά τα δέντρα που κουνιούνται οριακά λυγισμένα, τα έπιπλα που χορεύουν στο μπαλκόνι και ο αέρα που σφυρίζει από μια αναθεματισμένη χαραμάδα στο δωμάτιο που ακόμη δεν έχω βρει, με κρατούν σε μια άβολη επαγρύπνηση. Τα νεύρα μου τσιτώνουν και κοιτάζω το κινητό σπασμωδικά κάθε πέντε δευτερόλεπτα, πιστεύοντας πως έχουν περάσει πέντε ώρες.
Αν αυτή είναι η τελευταία φορά που σου μιλάω, θέλω να ξέρεις ότι αλήθεια ήθελα να αισθανθώ ασφαλής μαζί σου. Πίστεψα όντως ότι αυτή τη φορά θα ήταν διαφορετικά. Πίστεψα ότι μόλις τελειώσει όλο αυτό θα βρεθούμε σε μια ειδυλλιακή σκηνή που θα συναντηθούμε και θα πέσουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, σαν πρώτη φορά να είμασταν εραστές. Θέλω να ξέρεις, αν αυτή είναι η τελευταία φορά που σου μιλάω, ότι ήλπιζα κάθε δευτερόλεπτο να αποδείξεις λάθος την αίσθησή μου ότι πάλι στον ίδιο λάκκο πάω να πέσω. Θα σου έλεγα πολλά περισσότερα αν δεν φοβόμουν μη συνεχίσεις να μου τσιμπάς την καρδιά.
Θέλω να ξέρεις ότι όσο και να σε θέλω στα πρωινά και τις νύχτες μου, δεν θα σε αφήσω πια να αγγίζεις το μυαλό μου, ούτε να προσπαθήσεις -τάχα μου- να σταθείς δίπλα μου ξανά και έπειτα να εξαφανίζεσαι σαν δειλός από τη μάχη. Είχες για δεύτερη φορά χέρι και πέταξες την τράπουλα από το χέρι σου. Δεν σου μοιράζω πάλι.
Μέχρι να μιλήσουμε ξανά …;
Μαίρη Τζέιν
Photography credits: Λούνα
topicap.wordpress.com 