09:35
Πάλι ξύπνησα πρώτη. Ίσως από τα κελαηδήματα των πουλιών, που πολλοί τα θεωρούν γαλήνια, ενώ στα αυτιά μου είναι επιεικώς ενοχλητικά, ίσως από την ξενέρα που έχω φάει τους τελευταίους μήνες με τον έρωτα και το πόσο τον υπερεκτιμούμε. Τριγύρω μου με περικυκλώνουν τα σώματα των φίλων μου τσουβαλιασμένα σαν ρολά από σούσι, μέσα σε πολύχρωμα sleeping bag. Το να τα περάσω χωρίς να ξυπνήσω κανέναν είναι η πρώτη δοκιμασία της ημέρας και το κάνω με ευκολία. Σκάω και ένα χαμόγελα στο τέλος λες και κατάφερα κάτι. Έλεγα να διαβάσω κανένα λογοτεχνικό, μα μου ρίχνει μια ματιά η θάλασσα και με φωνάζει να πέσω με το κεφάλι μέσα της για μια καλημέρα. Εισπνοή και τρέχω με όλη μου τη δύναμη από τη σκηνή μας στην γαλαζοπράσινη υγρή μάζα. «Καλημέρα» φωνάζω και το «ρα» κάπου θα ξέπεσε καθώς το σώμα μου βυθίζεται σαν κούτσουρο στο βυθό. Σκατά, πάλι έμεινα πολύ ώρα μέσα και ξέχασα να πάρω ανάσα. Πνίγομαι ελαφρώς και βγάζω το κεφάλι μου με μια ατσούμπαλη κίνηση στην επιφάνεια. Παρόμοια αίσθηση με τη γιόγκα, όπου πάντα θυμάμαι τη δασκάλα μου να μου λέει να μη βαριέμαι να πάρω ανάσα και εγώ σαν εξυπνάκιας ανέκαθεν ρωτούσα, «και πως ξέρεις ότι η ανάσα δε βαριέται να πάρει εμένα;» Απάντηση καμία.
Ξελύνω με μια κίνηση το μαγιό μου και το πετάω στη στεριά. Σκέφτομαι από μέσα μου ότι πρέπει και αυτές οι ρώγες να πάρουν λίγη βιταμίνη D και μεμιάς αφήνω το σώμα μου να επιπλεύσει στην επιφάνεια. Για να τις ευχαριστήσω και αυτές μωρέ…
10:05
Εντάξει, οκ. Είχα πει ότι βαρέθηκα να γράφω για ηλιόλουστα πρωινά, μα τι φταίω εγώ που οι μέρες μου είναι γεμάτες ήλιο; Ανοίγω το ψυγείο. Δυο φρούτα, τρεις μπύρες και μία μισοχαλασμένη πέστο. Πρώτη μου σκέψη να κατεβάσω τις μπύρες για πρωινό και να τις ονομάσω καφεΐνη. Σαν δειλή που είμαι δε το κάνω και βρίσκω τον εαυτό μου να κόβει ένα ροδάκινο με πανομοιότυπες κινήσεις. Τα κομμάτια που σχηματίζονται είναι σχεδόν τέλεια. Όλη μου τη γαμημένη ζωή ένα σχεδόν με τρώει. Όχι όμως σήμερα. Σήμερα θα το φάω εγώ για πρωινό. Παίρνω το ροδάκινο στη χούφτα μου και πέφτω με δύναμη στο κρεβάτι. Νόμιζα ότι δε θα πονέσω σκεπτόμενη ότι το στρώμα είναι απαλό, όμως πόνεσα. Το ‘χω πάθει και με ανθρώπους αυτό κανά δυο φορές. Μωρέ, ίσως να φταίει που είμαστε λίγο μαλάκες και πολλές φορές πέφτουμε με τα μούτρα ξεχνώντας ότι τριγύρω από το στρώμα υπάρχει ξύλο. Τι; Ακόμη για πτώσεις σε κρεβάτια μιλάμε, μη μπερδεύεστε. Κατεβάζω το τελευταίο κομμάτι ροδάκινο και προς απογοήτευση μου δεν είναι αρκετά ζουμερό. Μα αυτό ήταν το τέλος και το τέλος θα έπρεπε πάντα να είναι χαρούμενο και ζουμερό σκέφτομαι.
Τι, όχι;
Μαρίζα
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 