Αν είχε χρώμα η μοναξιά μου
ίσως να ‘ταν άσπρη.
Σαν τους τοίχους των δωματίων που με κλείνουν.
Σαν τα σεντόνια του κρεβατιού που με πνίγουν.
Άσπρη σαν τις κόλλες Α4
που στεγάζουν τον πόνο μου
και κουβαλούν τον καημό μου.
Ή και όχι.
Αν είχε χρώμα η μοναξιά μου,
ίσως να ‘ταν κόκκινη.
Σαν την φωτιά που έχει ανάψει μέσα μου η οργή.
Σαν το αίμα της ψυχής που θυσίασε στο βωμό της η θλίψη.
Ή και όχι.
Αν είχε χρώμα η μοναξιά μου
μάλλον θα ‘ταν ροζ.
Σαν τα όνειρα ενός παιδιού που δεν είμαι πια
κι όμως βρήκα απέναντί μου κάποιο βράδυ.
Ένα-ένα με αντίκρισαν
κι όλα μαζί μου γέλασαν…ειρωνικά•
κάποιο βράδυ.
Ροζ.
Κάποιο βράδυ.
Κι όμως κάθε βράδυ ύστερα.
Ροζ;
Ή και όχι.
Αν είχε χρώμα η μοναξιά μου δεν είμαι σίγουρη ποιο θα ‘ταν.
Δεν ξερω αν θα ήταν από τα έντονα ή από τα απαλά… μόνο πως θα ήταν από τα μόνιμα.
Βασιλική
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 