Σεντόνια ποτισμένα με θάλασσα
απομεινάρια μιας άλλης τρικυμίας
μπλέκονται άτσαλα με το γυμνό σου σώμα
και με τραβάνε πίσω στο ναυάγιο.
Μάτια γνώριμα, αλλοτινά με βάρυναν
η γαλάζια λάμψη τους αραιωμένη
από δάκρυα που ξέπλεναν τον χρόνο
και άφηναν το βλέμμα σου κενό.
Το πουκάμισο που φόραγα όταν βγαίναμε·
ας ήταν φωτεινό για την αύρα μου
κουρέλι πλέον ανεμίζει ειρωνικά
ως μια σημαία της αποτυχίας μου.
Το μελάνι μου δεν μαύρισε
παρά τα αποκαΐδια των στιγμών μου
η μπλε του όψη αγκαλιάζει
όσα οι στάχτες αφήνουν να φανούν.
Η αύρα μου βαθύ μπλε λοιπόν,
κρυμμένη πίσω από φορτωμένα σύννεφα
περιμένει να περάσει η καταιγίδα
να κλέψει λίγο χρώμα από το ουράνιο τόξο.
Σίσυφος
Photography credits:Mary Zacharaki
topicap.wordpress.com 