Το πρίσμα με το οποίο έβλεπα τον κόσμο ήταν πάντα πράσινο.
Δεν ξέρω αν φταίει το πράσινο των ματιών με τα οποία ήρθα στον κόσμο, πάντως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η σκέψη μου είχε πάντα αυτό το χρώμα.
Κανένα άλλο χρώμα δε συμβολίζει τόσο την ελπίδα και την αναγέννηση. Κάθε χειμώνα η φύση παγώνει και μουδιάζει, και όμως κάθε χρόνο κάνει το θαύμα και ζωντανεύει ξανά.
Φανταστείτε έναν χρόνο χωρίς άνοιξη. Χωρίς το πράσινο που είναι η βάση για όλα τα δέντρα, τα λουλούδια, τη ζωή. Χωρίς ελπίδα ότι ακόμα και στις δύσκολες στιγμές η ψυχή πάντα αναγεννάται. Έτσι, λοιπόν, πίστευα και εγώ, ότι κάθε πρόβλημα είχε τη λύση του.
Κάθε απελπισία για μένα έκρυβε την ελπίδα, κάθε καταστροφή έφερνε την αναγέννηση. Αν έπαυα να πιστεύω σε αυτά, θα έπαυα να πιστεύω στην ίδια μου την ύπαρξη.
Και όπως στη φύση διατηρείται η αρμονία, έτσι και το πράσινο είναι το κατεξοχήν το χρώμα της ισορροπίας. Το κίτρινο της ενέργειας και της λάμψης σμίγει με το μπλε της βαθιάς ηρεμίας και της περισυλλογής, για να προκύψει η απόλυτη χρυσή -ή μάλλον πράσινη- τομή.
Προτιμώ πολύ συχνά το πράσινο στη καθημερινότητά μου, ακριβώς επειδή νιώθω ότι μου
χαρίζει την αίσθηση της ισορροπίας. Ταυτόχρονα όμως μου θυμίζει ότι η ισορροπία δεν είναι παρά ένα τεντωμένο σκοινί, στο οποίο βαδίζεις με επιτυχία μόνο όταν σε κρατάει η αναγέννηση από το ένα χέρι, και η ελπίδα από το άλλο…
Κατερίνα
Artwork by: Maria Korompili
topicap.wordpress.com 