Άλλοτε αγαπούσα πολύ τα χρώματα. Τα γύρευα σε κάθε τι που αγαπούσα και τα έθετα ως αναγκαίο στοιχείο για κάθε τι που κατηγοριοποιούσα ως όμορφο. Μου άρεσε να θαυμάζω τα ηλιοβασιλέματα και να αγναντεύω με τις ώρες μπλε μάτια που θύμιζαν φουρτουνιασμένο πέλαγος. Και δεν θα πω ψέματα, ακόμα χαζεύω τα ηλιοβασιλέματα κι ακόμα δεν μπορώ να μην κοιτάξω τα πελάγινα μάτια- όμως ο όμορφα χρωματισμένος ουρανός και δύο μάτια μπλε δεν είναι αρκετά πια για να με κάνουν να αγαπήσω μια στιγμή ή έναν άνθρωπο.
Άλλοτε τα χρώματα με κάνανε να σκέφτομαι χαρούμενα. Πράσινο για την ελπίδα, κόκκινο για το πάθος, κίτρινο για τη φιλία και την αγνή αγάπη. Τώρα τα χρώματα με κάνουν να αισθάνομαι άγχος, πίεση και -ορισμένες φορές- δυστυχία. Πράσινο για το περιβάλλον που καταστρέφεται, κόκκινο για το αίμα ανθρώπων που ποτίζει τη γη μας, κίτρινο για τη μούχλα που μεταφέρεται σιγά-σιγά από τον τοίχο της κουζίνας στο σαλόνι.
Άλλοτε δεν ήξερα ότι τα χρώματα σκοτώνουν ανθρώπους. Τώρα το ξέρω. Και αυτό με κάνει να εύχομαι να μην υπήρχαν, να ήταν όλα μαύρα και γκρί και κανένας να μην ήταν αναγκασμένος να φοβάται για τη ζωή του εξαιτίας του χρώματος όπου φέρει το δέρμα του.
Άλλοτε δεν ήξερα ότι τα χρώματα πάνω στις σημαίες είναι αρκετά για να θυσιαστεί κάποιος για χάρη τους. Ούτε ότι η πολύχρωμη σημαία που κουνάμε με περηφάνια κάθε Ιούλιο είναι αρκετή για να δώσει το δικαίωμα να καταπατηθούν τα βασικά μας ανθρώπινα δικαιώματα.
Άλλοτε αγαπούσα πολύ τα χρώματα, γιατί δεν ήξερα. Τώρα όμως έμαθα. Και δεν τα αγαπώ πια.
Νικήτα
Photography credits: Nikos Tsip
topicap.wordpress.com 