Το σεντόνι είχε κολλήσει στο ιδρωμένο μου σώμα και εγώ του δίνω μια να πάει στο διάολο και γυρνώντας να μου φέρει λίγο αέρα. Έχω ένα κόλλημα να κοιτάω την ώρα όταν δεν είσαι εδώ, όποτε ας πούμε ότι είναι περίπου 09:36 το πρωί. Σηκώνομαι, τεντώνομαι και πέφτω με τα μούτρα στο ντουζ. Μπορεί να μην ‘γίναν και με αυτή τη σειρά, δε θυμάμαι. Μέχρι να βρω την κατάλληλη θερμοκρασία για το νερό, το νερό με έχει βαρεθεί και μέχρι να βρω τον κατάλληλο τρόπο για να σε κάνω ευτυχισμένο ίσως να με έχεις βαρεθεί και συ.
Τέλος πάντων, το αφήνω στο καυτό. Καίγονται τα άκρα μου μα δε με πολύ ενδιαφέρει, γιατί καιρό τώρα αναζητούσα να με τσουρουφλίσει κάτι. Με την ανάγκη μου για μια αγκαλιά να μου κλείνει τα πνευμόνια πηδάω στην γαλάζια μου πετσέτα. Την κλείνω τόσο δυνατά τριγύρω μου που νομίζω ότι έχει πάρει το σχήμα των χεριών σου. Στεγνώνω με βίαιες κινήσεις κάθε σημείο του σώματος μου, μα αφήνω τα μαλλιά μου βρεγμένα να στάζουν πάνω στο στήθος μου. Κοιτάζομαι για λίγο στον καθρέφτη και ο καθρέφτης κοιτάζει πίσω σε ‘μένα. Προσπαθεί να μου πει μια καλημέρα μα δε του βγαίνει γιατί του ‘χω θολώσει το μυαλό με τα δικά μου, τους ατμούς και τις ξεραμένες οδοντόπαστες.
Βγαίνουν οι λέξεις δύσκολα απ’ το γυαλί του τις περισσότερες φορές, όπως συμβαίνει και με το δικό σου στόμα. Μπορεί βέβαια και εγώ να έχω μάθει να μιλάω πολύ και έτσι να μου φαίνεται. Σε λίγα λεπτά εγκλωβίζομαι σε ένα ζευγάρι εσώρουχα που θα έλεγε κανείς πως δεν ταιριάζουν καθόλου μεταξύ τους.Μα τι με νοιάζει. Ονομάζω την καφεΐνη πρωινό και την τζούρα του τσιγάρου βιταμίνη. Μόλις τελειώσω και τα δύο σου ψιθυρίζω καλημέρα σαν να ‘σαι εκεί. Νομίζω είμαι λίγο υπερβολική και τα αναλύω πολύ, οπότε σβήνω το τσιγάρο και σταματώ να σας τα πρήζω. Άντε, καλημέρα.
Υ.Γ. Να μην ξεχάσω να καθαρίσω τον καθρέφτη.
Μαρίζα
Photography credits: Mariza Nanou
© Μαρίζα, Topicap 23/8/20
topicap.wordpress.com 