Όλοι λίγο πολύ έχουμε ένα ιδιαίτερο μέρος. Ένα μέρος που δεν είναι το σπίτι μας, αλλά σαν αυτό μας κάνει να νιώθουμε. Ποτέ δεν νιώσαμε άσχημα εκεί, πάντοτε είχε έναν ρόλο θεραπευτικό για την ψυχή μας , σαν να είναι το νοσοκομείο της. Για μένα αυτό το μέρος είναι η «ζώνη«. Ένα σπίτι ενός που χωρίς να έχουμε συγγένεια ο ιδιοκτήτης είναι αδελφός μου, μπορώ να ξεκουραστώ και να νιώσω άνετα εκεί. Δεν μιλάμε συνέχεια, δεν χρειάζεται, ο καθένας κάνει αυτό που νιώθει, λέμε διάφορα μα και τίποτα να μην πούμε, πάλι η «ζώνη» θα μας αγκαλιάσει.
Βρήκαμε τρόπο να μιλάμε ιδιαίτερα, να μην μας καταλαβαίνουν εύκολα, αλλάζουμε λέξεις για να έχουν το νόημα που θέλουμε, παίζουμε παιχνίδια στο σταθμό των παιχνιδιών και περνάμε καταπληκτικά. Δεν φοβάμαι να πω ό,τι σκέφτομαι, διότι και αυτοί αυτό κάνουν. Ο Ευάγγελος και ο Γιώργος είναι εκεί για να την απογειώσουν, διότι οι άνθρωποι κάνουν το μέρος, μην νομίσεις ποτέ κάτι διαφορετικό.
Σαν έρθει το θέρος και ο καιρός γίνει σωστός, ανεβαίνουμε στην πάνω «ζώνη», ένα σπίτι που μας προσφέρει ανέσεις. Εκεί κανονίζουμε μπάρμπεκιου, πίνουμε μπύρες και συζητάμε για επιστημονικά θέματα, εγώ σαν θεατής και μαθητευόμενος του Ευάγγελου ακούω, ρωτάω και μαθαίνω με μια απίστευτη και ανεξήγητη δίψα για γνώση.
Τέλος, αγαπάω τη «ζώνη». Μακάρι όλοι να βρουν ένα μέρος σαν και αυτό. Μάλλον να το θέσω καλύτερα: μακάρι όλοι να βρουν αδελφούς σαν και τους δικούς μου.
Υ.Γ: Σαν «προφήτης» της «ζώνης», ένα έχω να πω: Ζούμε και υπάρχουμε μόνο και μόνο για μας. Μα όταν βρούμε το στέκι που μας ξεκουράζει,τότε βρίσκουμε και δύναμη για την επίτευξη του σκοπού μας.
Photography credits: Λούνα
topicap.wordpress.com 