Φρέσκια μπογιά σε τοίχους χτισμένους ως εκεί που δεν φτάνει το ανθρώπινο μάτι, καμουφλαρισμένους ώστε να θυμίζουν έναστρο ουρανό σε νύχτα πανσελήνου.
Εκεί, χαμένες σε λαβύρινθο γεμάτο αγκάθια, βρύα και άνθη ποτισμένα στη νεραϊδόσκονη – γνωρίσαμε η μία την άλλη.
Χορέψεις μαζί μου σε στιγμές που δεν ήξερα τα βήματά. Εσύ με έπιασες από το χέρι και μου έδειξες το πώς η σιωπή είναι η καλύτερη μουσική…
Δεν θέλησα να σε αφήσω, μα όσο τα πόδια μου μάθαιναν να κινούνται σωστά, τόσο το χέρι σου ξεγλιστρούσε και τα γέλια σου χάνονταν μέσα στο λαβύρινθο.
Έτρεξα να σε προλάβω, μα τα αγκάθια εσένα δεν σε αργοπορούσαν, ενώ εμένα μου δημιουργούσαν πληγές που δεν ήξερα πώς να φροντίσω χωρίς να έχω εσένα να με εμψυχώνεις.
Οι πληγές όλο και βάθαιναν και η θύμηση της ξεγνοιασιάς που βίωσα στο πλάι σου όλο και γινόταν ιριδίζουσα, μέσα από το φίλτρο των δακρύων που φυλούσα για να χαρίσω σε εσένα μαργαριτάρια.
Ακόμα δεν σε έχω βρει. Κάποιες νύχτες πιστεύω ότι πέταξες κι έγινες αστέρι. Ύστερα θυμάμαι ότι ο ουρανός δεν είναι αληθινός, ότι τα αστέρια που βλέπω δεν είναι παρά γκλίτερ κι έτσι συνεχίζω την αναζήτηση στο λαβύρινθο του νου μου – μη και σε πετύχω έστω φευγαλέα να γελάς σε μια γιορτή ή να ενθουσιάζεσαι όπως τότε με τα λαμπιόνια στο δέντρο κάποιο χειμώνα σε κάποιο σαλόνι.
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 