Η σπηλιαχτίδα
Παιδεύτηκα αρκετά να βρω τίτλο για αυτό το ποίημα.
Πώς να περιγράψεις, με μια λέξη,
κάτι τόσο φαινομενικά σκοτεινό, μα εν τω βάθει υπέρλαμπρο;
Ω ναι, για σπηλιά πρόκειται.
Μα και για ηλιαχτίδα συνάμα.
Εκεί που το φως παιχνιδίζει με το σκοτάδι, σε μια σπηλιά στης Σκιάθου, τα Λαλάρια,
βρήκαμε τη φωλιά μας,
μια δροσερή σκιά να εναποθέσουμε τα πυρωμένα προσανάμματα που αποκαλούμε σώμα μας.
Σ’ έβαλα έξω έξω, για ν’ αναπνέεις καλύτερα.
Μη σου κόψει η κλεισούρα απ’ τα πετρώματα το οξυγόνο.
Βλέπεις η σπηλιά ήταν τοσοδούλα,
σα τη χούφτα των μικρών παιδιών που ονειρεύομαι να μου χαρίσεις.
Κι έτσι μπουκωμένη όπως ήταν μ’ όλου του Αιγαίου το αλάτι και τα ιδρωμένα βότσαλα,
ακόμη πιο μικρή έμοιαζε στις πονηρές μου φαντασιώσεις.
Μα το δύσκολο ήταν να εγκλωβιστείς εσύ μέσα της.
Η ομορφιά και η λάβα σου, θα μπορούσαν να κάψουν μεμιάς όλη τη σπηλιά μας.
Και πια δε θα κόπιαζε η ηλιαχτίδα να τρυπώσει, παραβιάζοντας την ιδιωτικότητά μας.
Μμμ… δε θα ‘χε την ίδια γλύκα αν δεν παίζαμε μαζί της κρυφτό.
Κι επειδή το πιο πύρινο στοιχείο πάνω σου είναι το βλέμμα σου,
σού είπα να μην κοιτάξεις γύρω σου για να μην τα κάψεις όλα.
Να κοιτάς μονάχα προς το άνοιγμα της σπηλιάς.
Ήθελα να φυλακίσω αυτή την εικόνα μονάχα για εμένα.
Το χαλί της αμμουδιάς κάτω με τους θρασύτατους κόκκους της που στριμώχνονται
σε κάθε πτυχή του κορμιού σου,
σε κάθε κόμπο της πλεξούδας σου.
Τις δροσοσταλίδες που έσταζαν σα σταλακτίτες,
έτοιμες να τις υποδεχθεί μια γλώσσα διψασμένη,
σαν του παιδιού που λιμπίζεται το παγωτό του.
Τ’ αλλεπάλληλα βραχάκια που αγκαλιάζονταν,
δημιουργώντας μαγευτικά ψηφιδωτά,
υπό το βλέμμα μιας ξεχασμένης νυχτερίδας,
ξάγρυπνου μάρτυρα του αιθέριου έρωτά μας, που τώρα έπαιρνε μορφή γήινη μα και θαλασσινή παράλληλα.
Δεν ξέρω και ποια είναι προτιμότερη στην τελική.
Ίσως αυτή που δημιουργεί τις πιο γερές ομοιοπολικές ενώσεις,
που θα μας κρατούν σφιχτά κοντά.
Απ’ τους θεούς, από παιδί, πιο καλά τα ‘χα με τον Ποσειδώνα.
Γι’ αυτό και σήμερα του ‘πα να σηκώσει κύματα πελώρια,
άλλα καράβια να μη ρίξουν άγκυρα σιμά μας
Και μας κλέψουν τη γωνιά αυτή της γης που μας ανήκει .
Δικαιωματικά.
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 